Welaan dan, een stokje

Stokjes stinken. Dat zei ik al eerder en nu zou ik die Dat zei ik al eerder kunnen gaan linken naar oudere stukjes over stin­kende stokjes, maar daar ben ik gewoon te lui voor. Ik ben te lui om stokjes te vangen, zoals het net door mij­zelve ver­zonnen spreek­woord zegt. Dus doe ik met zo’n stokje meestal gewoon wat ik wil.

Nu wil het stok­kerige toeval dat bij het stokje dat ik net ontving van Babette mijn eigen­wijze ambities precies over­een­komen met een – althans vor­melijk – cor­recte ten uitvoer brenging van het mij aan­ge­reikte onding. Dat is een hele inge­wik­kelde zin om te zeggen dat ik het ook niet meer weet. Dus ga ik even diep nadenken. En terwijl ik nadenk, geef ik u even een stokje. Een stokje dat een beetje stinkt. Aldus.

1. Pak het dichtst­bij­zijnde boek van 123 of meer pagina’s.

Ik heb een hele hoop boeken die dicht bij zijn. In dat geval zegt het net door mij­zelve uit­ge­vonden reglement dat ik gewoon een boek moet kiezen waar ik graag op mijn weblog over wil opscheppen. En dat is Opperlans! van Battus.

2. Open het boek op pagina 123 en vind de vijfde zin.

Het klote met dat boek is dat het geen pagina-nummers heeft, maar pagina-letters. In dat geval zegt het net door mij­zelve uit­ge­vonden reglement dat hon­derd­drie­ën­twintig begint met de letters ho en dat ik dan maar pagina ho moet opzoeken. En de vijfde zin op pagina ho klinkt als volgt.

‘O, wat een grote A,’ zei mijn vijf­jarige dochter A., die net had leren lezen.

3. Post de vol­gende 3 zinnen:

Idioot om niet gelijk te vragen om de vijfde tot en met de achtste zin te posten, want nu had ik net Opperlans! terug in de kast gezet. Maar goed. De kast staat dichtbij, dus ik zal niet zeuren.

Hoe vaak had ik dat ijzeren ding al niet gezien?
Nooit eerder was me opge­vallen dat het bouwsel, uit welke hoek ook bekeken, altijd een hoofd­letter A is.
Drie­honderd meter, daarbij zijn de H, O, L, Y, W en D bij Los Angeles kleuters.

Dan moet ik deze stok uiteraard nog door­geven aan drie onge­luk­kigen, om aldus het internet nog meer uit zijn voegen te doen barsten. Heerlijk is het toch, schrijven. Ik word net gewaar dat er uit de vorige twee zinnen voor sommige lezers een vorm van sar­casme naar voren zou kunnen komen, maar dat is per ongeluk en niet zo bedoeld. Ik had al zo lang niet meer iets gezegd met uit zijn voegen barsten erin, en ik heb een enigszins onnozele omweg gekozen om dat nog een keer te kunnen doen. Pardon daarvoor.

Maar goed, ik geef deze opdracht door aan Lyndsey Pfaff omdat ik wil weten hoe lang ze onderweg zal zijn om het dichtst­bij­zijnde boek te pakken. En of ze Dave wel of niet zal vragen om even pagina 123 op te zoeken. Verder geef ik het stokje aan niemand, omdat Lyndsey met al haar talenten voor drie telt. Rekkel hup maar dan omgekeerd.

Tot slot wil ik nog even zeggen dat Opperlans! een boek is dat iedereen van Afrika tot in Amerika, van in de Himalaya tot in de woestijn in huis zou moeten halen. Het is namelijk een prachtboek dat nooit meer stopt. Je kan het boek altijd open­slaan op eender welke pagina en vijf minuutjes of anderhalf uur zitten lezen. En dat kan je doen tot je doodgaat. Want iedereen gaat een keer dood, dat weten jullie wel. Af en toe dient zoiets gezegd te worden. En dat heeft niks met sar­casme te maken, dat is de fokking rea­liteit. De rea­liteit die we allemaal kennen en die we allemaal onbewust ver­af­schuwen. En daarom moet iedereen Opperlans! op de boe­ken­plank hebben, omdat dat het enige boek is dat een degelijk alter­natief biedt voor onze men­se­lijke con­ditie, die elke dag als een zwaard van Damocles met een indruk­wek­kende schaduw boven onze fon­tanel hangt te bungelen.

Boven­staande argu­men­tering is natuurlijk te bela­chelijk voor woorden. Maar dat komt omdat mijn woorden a priori reeds te bela­chelijk waren voor de geplande argu­men­tering. En bovendien staat mijn gul­bobrok reeds enkabele studontopatio’s aan de kont gemanifistulapidustikeerd.