Vier debacles

Debacle numero uno: Grand Cafe Berlage, Eindhoven

Ik keek reeds lang en reik­halzend uit naar de voor­rondes voor het Caba­re­teske fes­tival. Ik had al veel goeds gehoord over de wed­strijd en het feit dat er veel Belgen de revue zouden pas­seren, maakte mijn bange hartje warm. Maar het werd dus een debacle. Ik ben even te lui om syno­niemen voor debacle te ver­zinnen, dus u gaat het woord in de komende regels nog vaak tegen­komen. Eind­hoven dus. Ik was als eerste aan de beurt, die avond. De spits afbijten is altijd een beetje zweten, maar het verlost je wel meteen van een hele hoop stress. Na mijn act was het enkel nog wachten op het onver­bid­de­lijke jury-oordeel. Dat zag er ongeveer zo uit:

De vorm van het type kluns was onge­loof­waardig en voegde niets toe aan zijn act; aan zijn verhaal. Dat ver­traagde ook nodeloos. Door zijn gekozen vorm wrong het voort­durend. Wel had hij bizarre tek­stuele gedach­ten­kronkels. Ons advies: zoek je zelf op.

Deze tekst staat voor eeuwig te blinken op de website van Caba­re­teske, dus dat is prettig. Niet. Wat ook niet prettig is, is dat mevrouw de jury­voor­zitter die bewuste avond bij het voor­lezen van het verslag min­stens vijf keer mijn naam ver­keerd uit­sprak. Dat gebeurt wel vaker, maar van een eind­ho­vense dame van stand ver­wacht je toch wel dat ze het ver­schil tussen de letter n en de letter a kent, nee? Flauwe grappen over eind­ho­vense dames van stand mag u altijd ach­ter­laten in het reac­tie­dinges. Maar goed, dat mek­kerend gemaanzaad van mevrouw kon ik niet echt meer au serieux nemen. Dat begrijpt u.

Al zit er wel een kern van waarheid in het jury-oordeel. Dat de vorm niets toe­voegde aan het verhaal, ligt voor een groot deel aan mij­zelve. Daar worstel ik wel vaker mee en de ene keer lukt het beter dan de andere om enigszins geloof­waardig over te komen. Maar daar wordt aan gewerkt, mevrouw de Rabacetetske-jurie-voorzotter.

De rest van de avond in Eind­hoven verliep trouwens wel erg gesmeerd. Mijn com­pli­menten dan ook aan het hele orga­ni­se­rende team. Ik werd har­telijk ont­vangen en ik kreeg alles wat ik nodig had.

Maar een nieuwe bril voor de jury-voorzitter is een aanrader.

Debacle numero tweeo: De Rots, Antwerpen

Bram Goris is ne toffe. Zijn A Propos podium is ook tof. De Rots is een lollig café waar hard­rockers en metalheads af en toe plaats maken voor a‑cappella-koortjes en hans­worsten zoals ik. Maar het was die dag zodanig onweer­staanbaar mooi weer, dat mijn publiek bestond uit mijn lief, mijn zus en haar lief, een betonpaal en een dron­kelap met op zijn hoofd die witte hoed van die salsaparilla-drinkende stranger uit The Big Leb­owski. En ik wou iets nieuws pro­beren en dat viel een beetje in het water.

Vol­gende keer dus regen en ontij, alstublieft.

Debacle numero drets: Mano Mundo, Boom

Ongeveer het­zelfde verhaal, daar op de finale van het Open Podium van de Aren­berg­schouwburg. Ook weer veel te schoon weer, veel te schone dinges op andere podia (die wel in het zon­licht baadden), ook veel lawaai dus door die andere podia, en een frontstage-arena van een kilo­meter of drie­duizend, waardoor ik mijn publiek niet zag zitten. Dat kon ook liggen aan het feit dat er zo goed als geen publiek zat, daar in de Fairtrade-tent, doch dit terzijde.

Maar dank aan de Aren­berg­schouwburg en aan Jef en aan Kim en aan Stijn en hoe heten ze toch allemaal tegen­woordig. Het was een tof ini­ti­atief, die finale. Maar naar mijn bescheiden mening niet echt op zijn plaats op Mano Mundo.

Debacle numero quatsch: De Jezuiet, Antwerpen

Ik heb gis­teren op de valreep moeten afzeggen voor Per Podium Mobile. Dat had iets te maken met wat ik een voed­sel­ver­gif­tiging zou noemen als ik een oud jen­gelend viswijf in de meno­pauze zou zijn. Dat ben ik niet, dus ik hou het op een innig onder­onsje tussen de peri­staltiek van mijn slokdarm en het rio­le­rings­stelsel van de stad Leuven.

Dat zijn vier debacles op korte tijd. Waar is mijn karma naartoe, verdomme?