The history of kissing, part one: De prehistorie
Het was een zwoele zomeravond en we zaten dromerig naar de ondergaande zon te kijken vanop een houten kasteelke in de plaatselijke speeltuin. De speeltuin was verder verlaten en de rest van de wereld kon ons gestolen worden. We waren zeventien en kalverliefd. Kalverliefd is geen tikfout, al had er ook knalverliefd kunnen staan, natuurlijk.
L’Amour et Psyché, enfants van W.A. Bouguereau
Het was een zwoele zomeravond en ik had nog nooit een meisje gekust. Mijn hoofd zat vol met wilde fantasieën over ondergekwijlde bloeskes en koortsblaren en ik had geen flauw idee hoe ik nog maar een begin moest maken aan een erotiese toenadering. Gelukkig was het subject van mijn kalverliefde nogal doortastend, en al gauw zaten we als een bord spaghetti met verstrengelde armen en vingers in de verte te turen. Die verstrengeling was te danken aan haar initiatief, en niet aan het mijne. Mijn initiatief zou zich nog vele jaren diep in mijn onderbuik verscholen houden.
Het was een zwoele zomeravond en ze was mooi, mals en kortgerokt. Ze zei dat ze zo’n goesting had om mij te kussen. Mijn puberhart stond stil, de zon staakte haar ondergang en ik zag sterrekes. Door al die sterrekes wist ik niet wat te zeggen. Dus wachtte ik weer op haar initiatief. «Maar straks is de vakantie gedaan, en dan zien we elkaar waarschijnlijk nooit meer terug, en ik wil geen liefdesverdriet, dus misschien is dat van dat kussen niet zo’n goed idee,» zei ze toen. Ik wist toen nog niks van dat nee zeggen en ja bedoelen, het principe waar elke man in zijn leven wel een paar keer mee geconfronteerd wordt. Dus beaamde ik haar verzuchting en zei dat ze gelijk had. Ik wilde ook geen liefdesverdriet. Ik voelde mijn tong in mijn mond branden toen ik dat zei. Mijn hele onderbuik overwoog op dat moment om het kartel met mijn hersenpan op te blazen. Maar het was te laat. Ik kreeg mijn eerste zoen op een presenteerblaadje aangeboden, en ik bedankte vriendelijk. Spijt zou nog vele jaren mijn deel zijn.
Het was een zwoele zomeravond en ik voelde me alsof ik een kalfje had gewurgd.
[kissing]
‘Beter een kalfje gewurgd dan een varken gemolesteerd,’ zoude ik kort durven opperen. Mochten mijn huidige bezigheden er eventueel ruimte voor laten dan spreekt het voor zich dat ik later iets uitgebreider wens in te gaan op deze korte vertelling uwerzijds. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat ik dergelijke puberale nostalgie de nek weet om te wringen middels enkele raakgekozen ranzige pleonasmen (of iets dergelijks). En dan zult u mij nu moeten excuseren, heer maanzaad, want een oude gerimpelde bejaardenpreut schreeuwt ergens om verlossing.
subliem! en zeeeeeeeeeer herkenbaar om niet te zeggen compleet idem dito my first kiss blowing in the wind!
Mooi.
Maar waarom moet ik dan zo aan Rob de Nijs denken?
Zo, daar hebben we, moet me van het hart, een wijle op moeten wachten. Het wachten waard, dunkt me.
(en ja, compleet idem dito etc.)
een nieuwe post van yuri en een comment van de dood gewaande joost brummelkamp – mijn dag is nu al goed
Dood gewaand? Door wien?
Ik heb zo’n anderhalve week geleden nog gereageerd op een blogje van Zezunja. Weliswaar per mail, maar toch.
En een prijs gewonnen door een haar- of vlijmscherp (ik weet niet meer precies welke van de twee) commentaar op een post van Eliane.
Maar plezierig om te lezen dat het niet dood zijn, of althans een comment van mijn hand dat dat doet vermoeden, je dag mede goed heeft gemaakt.