Nederland is tof (bis)

Ik wist natuurlijk al langer dan vandaag dat Nederland tof is. Dat ver­moeden werd afge­lopen weekend nog maar eens aangewakkerd.

Een echtte kleedkamer

Tijdens de voor­ronde voor het Rabo Camuz Klein­kunst­fes­tival in Leid­schendam werd ik erg warm ont­vangen, en ondanks het feit dat er slechts twee kan­di­daten waren – waar­onder ik, werd het een heug­lijke avond. Ik rea­li­seerde me trouwens pas ach­teraf dat het mijn aller­eerste optreden boven de Moerdijk was. Maar zelfs zonder die weten­schap heb ik me erg ver­maakt. Ik was tijdens de treinrit heen erg zenuw­achtig geworden, maar de stress ver­dween als sneeuw voor de zon tijdens mijn optreden in het knusse zaaltje van Theater Camuz. Ik kreeg – samen met kan­didaat nummer twee – een échte kleed­kamer tot mijn beschikking, en ik kreeg drie pinten getrak­teerd. Ik werd op tijd door de sym­pa­thieke toneel­meester naar de cou­lissen geloodsd, en ik mocht gewoon keihard met krijt op het podium tekenen. Het bij­wijlen gie­rende publiek zag er sym­pa­thiek en open­hartig uit. En alle voor­oor­delen jegens ‘Ollanders ten spijt, werd het tijdens mijn epiloog helemaal stil in de zaal. Dat was uiteraard de bedoeling, of wat dacht u? Toen ik later die avond in het donker naar een bus­halte richting Leiden zocht, betrapte ik mezelf op een glimlach zo breed dat mijn mond­hoeken haast scheurden. Een fijne fijne fijne fijne avond was het. Er volgen in Leid­schendam nog één of twee voor­rondes, daarna hoor ik of ik naar de kwart­finale mag. Maar voor­lopig blijf ik dus glimlachen.

In Amstelveen was het andere koek. Daar mocht ik – in het kader van het Griffioen/Zuidplein Cabaret Fes­tival – slechts zeven minuten lang mijn ding doen voor een ver­duis­terde jury. Als eerste van zowat twintig kan­di­daten beet ik om twaalf uur ’s middags de spits af. Ik weet niet hoe het met u zit, maar om twaalf uur ’s middags zijn er onder­delen van mijn lichaam die nog niet wakker zijn. Com­bineer dat gevoel met een behoorlijk grote zaal en een behoorlijk klein publiek dat zeven minuten lang quasi doodstil mijn capriolen bewon­derde, en u begrijpt dat ik enigszins onzeker was over mijn auditie. Maar het moest allemaal snel vooruit gaan in Amstelveen, dus moe maar voldaan stapte ik al om 12u30 weer op tram 51 richting Cen­traal Station. Ik zocht Battles op de ipod, en zakte voor de gehele duur van de treinrit naar huis in een autis­tische roes. Van zenuw­ach­tigheid en nieuwe dingen en reizen en neder­landse asser­ti­viteit word ik door­gaans een beetje moe, namelijk. Dat bedoel ik niet ver­keerd, en het zegt wel­licht meer over mezelf dan over Neder­landers. Want ik vind Nederland tof. Ja, dat zei ik al, ik weet het.

Maar ik weet het nog zekerder toen ik gis­teren dit mailtje kreeg:

Gefe­li­ci­teerd