Mijn vader ben ik

Mijn koffie is zwarter
en mijn wekkers zingen zelden zo vroeg
Maar anders is er anders niet

Ik ontmoet hem tijdens gedagdroom
Staren we in twee­zaamheid naar de einder
van gren­zeloze golven met schuim in hun kop

Mijn lach en mijn traan, mijn donkerkop
Mijn woordlief, mijn nimmer, mijn altijd, mijn muur
Mijn zwijgen, mijn stilheid, mijn nacht

Mijn koffie smaakt zwarter
maar de afentoe duis­ternis in mijn hoofd
wortelt zich warm in mijn geschiedenis

Ik kom hem tegen net voor de avond valt
die ik dan – net als hij -
twee­de­hands tracht op te vangen

Mijn ochtend, mijn koffie, mijn dag­droom, mijn boek
Mijn baard en mijn inborst, mijn willen, mijn mooi
Mijn golven met schuim en de storm in mijn oog

Mijn koffie is zwarter
maar hoe harder ik dat roep
hoe milder de smaak en dansend het aroma

Ik zie hem stijgen op barricades
en hoog – en dat brullen ben ik
en dat roepen, het tieren, ach

Mijn bergen, mijn dalen, mijn stijgen, mijn taal
Mijn zelf doe ik alles, mijn kaap de goede hoop
Mijn huis en mijn haven, mijn einder, mijn lot

Mijn koffie wordt kouder
maar heilzaam zijn thermos in mijn hoofd
van ja allez vooruit en ik heb uw goesting

In mijn goesting zie ik hem staan
Ik zie zijn handen, voor altijd de mijne
en mooier dan dat zal het nimmer zijn

En kijk, aan­schouw, proef het woord nimmer
De nooitheid van taal zit diep in mijn vel
In de mortel nog vaag de druk van zijn duim

Mijn koffie is koud
en de mok valt aan schimmel ten prooi
maar zelfs dat moet zo zijn want zo moet het zijn

Mijn rijm en mijn mist en mijn wandel, mijn lucht
Mijn groote onbe­kende schilder
Mijn vader ben ik