Jawel hoor. Weer zo’n stokding.

Lilimoen gooide een stokje door de voorruit van mijn zin­tuigen. Danku Lilimoen. Zin­tuigen zijn tof. En hoewel ik geen zin heb om me te beperken tot de voor­op­ge­stelde aan­tallen, neem ik het stokje graag aan. Omdat ik van de dokter niet zo negatief moet doen jegens stokjes. Ze kunnen het ook niet helpen. En ze zijn leuk. Soms. Zoals deze.

Noot: Dat u niet denkt dat u hier­onder een helder beeld krijgt van mijn zin­tuig­lijke orgasmes. Het is een moment­opname, moet u weten. Elke hit­parade schiet sowieso zijn doel voorbij. Zeker als je je niet aan het reglement houdt. En al helemaal als je het stokje gaat uit­breiden met een zesde zintuig. Gnahaha. Eat your heart out, Jomanda.

Soit. Daar gaan we.

De top 3 van mijn neus

- De zoete lijfgeur waar ik zo van hou. Voor ver­dui­de­lijking, zie de eerste alinea van dit stukje.
– De geur van ozon na een regenbui op een warme zomerdag.
– De geur van de nacht als het erg mistig is.

De top 3 4 van mijn smaakpapillen

- De smaak van koriander.
– De smaak van rode porto
– De smaak van water als ik veel dorst heb.
– De smaak van haar lippen.

De top zoveel van mijn oren

- Atlas van Battles.
– (Onder andere) Summer van Mogwai.
– Erik Satie.
– Mingus en Col­trane.
– Bohemian Rhapsody (sorry hoor).
– Zowat alles van The Bad Plus. Luister als voor­beeld naar hun versie van Bowie’s Life on Mars. Let voor een keer niet op de crappy youtuup-kwaliteit, en worstel je oren even doorheen de eerste minuut.
– Paranoid Android door Brad Mehldau.
– The Pixies. Mijn god, The Pixies. Ik stop hier geen linkje achter, omdat ik niemand ken die The Pixies niet kent. Nou ja, dat klopt niet helemaal, maar een mens mag dromen.
– Dat zijn er al meer dan drie, als ik goed geteld heb. Maar dat is niet erg, want drie is een stom getal. Dus.
– Killer van Adamski, Blue Monday van New Order, Nobody’s Fault But Mine van Led Zep­pelin, enzo­voorts enzoverder.
– En (bijna) alles van Polly.
– Oh ja. Little White T‑Shirt, natuurlijk.
– Zei ik al enzo­voorts of enzo­verder? Et caetera? Nog, nog, nog?

De al evenmin exhaus­tieve top hup­pel­depup van mijn ogen

- The Sopranos
– Lost Highway van David Lynch
– The Usual Sus­pects van David Fincher
– Euh. The Matrix. Tja.
– Canada.
– Wim Helsen.
– Dit.
– En jawel hoor, zovoorts.

De top 3 van mijn huid

- De toppen van haar huid.
– Een warme douche.
– Het kip­pevel dat ik krijg door al het bovenstaande.

De top­per­deplop van mijn zesde zintuig

- De gedreven debat­cultuur met Mike, onze Kater Familias.
– Radar Love.
– De manier waarop ik cappuccino-melkschuim kan kloppen door met de melk te praten.
– Ik kan door enkel de krant te lezen, voor­spellen dat de regering gaat vallen.
– Ik heb helemaal geen zesde zintuig. Zesde zin­tuigen bestaan niet. Ik heb wel een elfde vinger, maar dat is een puberale opmerking die het ver­melden niet waard is. Oeps.
– Soms ben ik onzichtbaar. Kijk maar.
-
-
-
-
-

Ik geef dit stokje onge­vraagd door aan Seppe Toremans (Omdat hij een grapjurk is die het begrip grapjurk langs de ach­ter­ingang neemt), aan Vuur (Omdat haar taal­ge­bruik doet glim­lachen op een manier waarvan ge niet wist dat het kon), en aan Maarten Inghels (Omdat hij mooie gedichtjes maakt en ook optreedt en in een col­lectief zit waarvan ik de naam had willen bedenken. Doeme toch).

Maar het hoeft niet, hoor jongens. Elk excuus om een stokje te wei­geren is een stapje verder op de weg naar een ver­licht gedes­po­teerde oli­garchie. En dat willen we toch allemaal, nee?