Ik schrijf een stapelke

Ik ben niet dood, ik schrijf een lied dat niemand hoort.
En een zelf­hulpboek voor dode schrijvers.
Hoofdstuk 11: Hoe zich om te draaien in het graf.
En andere hiernamaaltijden.

Even tus­sendoor wil ik – veel te laat pardon – mijn nederige dank­be­tui­gingen plegen aan het adres van Flora, Freaq en Pun­kerke. Uw com­pli­menten vielen in goede aarde. Aarde waar nu vanalles groeit, zoals rare oranje citroenen die helemaal geen citroenen zijn, zon­ne­bloemen zo groot dat ge vergeet dat het zon­ne­bloemen zijn, een heel klein onooglijk bon­sai­boomke waar een heel klein onooglijk maar vuil­bekkend kabou­terke in woont, en aard­beien. Van die mooie kleine glim­mende bos­aard­beien die uit­ein­delijk niet eetbaar blijken. Maar wel glimmen dus.

Wat is er ver­anderd ondertussen?
Vroeger dronk ik ’s morgens twee, drie, vier, vijf of meer koppen koffie. Nu drink ik ’s morgens twee, drie of meer koppen koffie en ’s avonds twee of meer koppen thee. Ik vervuil dus eerst mijn lijf om het daarna met anti-oxidanten grondig door te spoelen. Ge moet nu allemaal naar de Del­haize (bij­voor­beeld) voor een dozeke Lady Grey Tea. Dat is de lief­tallige en zacht­aardige versie van Earl Grey. ’t Is een blauw dooske en ’t is lekker, dat gelooft ge niet. Lady Grey werd hier ten huize geïn­tro­du­ceerd door Mis en daarvoor zeg ik dankuwel. Het enige minpunt is dat nu de Spicy Rooibos thee op nummer twee staat, en die Zuid-Afrikaanse thee­trekkers kunnen daar niet mee lachen. Maar ik heb gezegd dat we ver­domme allemaal op een vrije markt rond­wan­delen en dat ze niet moeten zagen. Waarop ik allerlei bedrei­gingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg en dat ze het tegen Kennedy Mobutu gingen zeggen. Ze doen maar.

Maar ik ben niet dood, ik schrijf een lied dat niet bestaat.
En een vege­ta­risch kookboek voor wanneer de sche­mering onver­wachts vroeg haar intrede doet.
Dat dat een veel te lange titel is, zei de uitgever.
Dat dat mis­schien wel klopt, maar dat ge blij gaat zijn als het ne keer om half zes donker is en ge hebt nog niet gegeten en ge houdt niet van vlees.
Ik hou ook niet van vlees, maar ne sappige steak met peper­roomsaus kan ik niet laten liggen.
Zo ziet ge maar weer.

Met liefde alleen redt ge het niet in uw keuken.

En last but not least. Gis­teren ont­dekte ik per ongeluk Dan Le Sac en Scroobius Pip. Die hebben een liedje gemaakt waarvan ik in eerste instantie dacht Fuck dat had ik willen maken en in tweede instantie Nou ja zo goed is mijn plat Engels accent nu ook weer niet. Maar dat het een fijn nummer is. Alstublieft.