Ik ben geen pineut

We zaten in de trein. De trein was zo vol van warme zwe­tende mensen, dat we gelijk maar in het gangske bij de deuren gingen zitten. Ge zit tegen de plee, zei ik tegen haar. De plee was bezet, dus kwam ze naast me zitten. Zo konden we zien wie er van de plee zou komen. Dat duurde zo lang – een halte of vier – dat we dachten dat de plee niet bezet maar defect was. Toen ging het deurke open en kwamen er twee lange wappers naar buiten. Lange wappers zijn lange slun­gel­achtige jongens. We vroegen ons gelijk af wat die twee wappers zo lang met zijn tweekes in de kleine plee-cabine aan het doen waren, en onze stoute fan­tasie schoot alle kanten op. Er waren drie moge­lijk­heden. Eén. Ze hadden geen tic­ketje en wilden aan de con­trole ont­snappen. Twee. Ze hadden wat privacy nodig om zich stiekem te laven aan een of andere gees­tes­ver­rui­mende sub­stantie. Drie. Ze hadden wat privacy nodig om stiekem het beest met twee ruggen te berijden. Wij opteerden op fluis­tertoon voor optie nummer twee. Dat kwam omdat ze uit hun ogen keken als gabbers met een oog­ziekte, maar dan zonder die idiote gab­ber­be­we­gingen. Optie drie over­wogen we uiteraard ook even, maar het hokske van de plee was zodanig klein dat zelfs een beest met maar één rug er amper zou kunnen manoeu­vreren. Ik had een ruiker oranje rozen in mijn handen. Dat kwam omdat mijn lief – die in actu­a­liteit nog geen moeder is maar in potentie wel – een ruiker oranje rozen had gekregen van mijn moeder – die drie­voudig kam­pioen kin­deren groot­brengen is. Het was moe­derdag en dan geven actuele en poten­tiële moeders elkaar een pre­sentje. Zo gaat dat op moe­derdag. Er was ook nog een jon­getje dat door zijn vader naar de plee werd begeleid. Dat was voordat de twee dopeheads hun schuil­plaats prijs­gaven, dus het jon­getje moest onver­rich­terzake met zijn vader aan de ene en zijn pie­melke in de andere hand naar zijn plaats terug­keren. Het gekke was dat die oranje rozen helemaal niet sterk geurden. Ze waren schoon en prachtig, daar niet van, maar ze waren quasi geurloos. Dat is een beetje raar maar niet zo erg. Ze staan hier nu in een vaaske in bloem­rijke broe­der­schap met één roze roos. Of die laatste ook geurloos is, weet ik nog niet. De vaas met rozen staat aan het raam. Achter het raam ligt een tuin met bloe­mekes (veel) en een begin­nende drui­velaar en jonge maar wilde zon­ne­bloemen en spruitjes en paprika en radijskes en een pom­poen­plant en gras dat zo zacht is dat ge erop kunt slapen. Als ge in slaap valt op het gras en ge wordt geprikt door een mier of door een mier en zijn familie, dan zijt ge de pineut. Als ge vergeet dat er doornen aan rozen zitten en ge aan­vaardt met iets te veel enthou­siasme de u aan­ge­reikte ruiker, dan zijt ge de pineut. Als ge in China woont en de aarde gaat schudden, dan zijt ge de pineut. Als ge klein zijt en ge moet piesen op een over­volle trein, dan zijt ge de pineut.

Het is lente. Ze is van mij. Ik ben geen pineut. Ik ben gelukkig.