I am not dead, I am sleeping

Ik ont­dekte vorige week dat ik te veel droom en te weinig plannen maak. Ik probeer dat proces om te keren. Tot zover de Bond-Zonder-Naam-spreuk van de week. U mag gauw vanalles van mij ver­wachten. Vanalles is onder andere een verslag van dat getetter hier een tijd geleden, een verslag van caba­re­teske ondingen en wat dat met mijn ego doet en ook wat mijn ego daar dan verder mee gaat doen, een hele hoop lief­des­brieven en een plan – nee, geen droom – om daar een uit­gever mee lastig te vallen. En ik ga rea­geren op al jullie reacties die tot op heden stil­zwijgend op een ant­woord wachtten. En ik ga veel meer schrijven. Dat is ook een plan. Voeg daar een k aan toe, en je hebt een plank en dat heeft er verder helegans niks mee te maken. Maar een plank mag ook al eens gezegd worden. Plank. Zo.

Voor­lopig moet u het doen met het vol­gende. Van­avond – ja, van­avond al, ik weet het – is er een Groote Diver­si­teitsshow in Alma 2 in Leuven. Die show is een onderdeel van de Week van de diver­siteit van de Leu­vense Stu­den­tenraad. Van­avond gebeurt er vanalles, en vanalles is onder andere iets met muziek, iets met kortfilm, iets met iets dat ik niet meer weet, en ook iets om te lachen. Dat laatste komt ook door mij. Of nee, dat kwam door mij. Want als u door­klikt naar het pro­gramma, dan ziet u daar ergens Maanzand staan. Maar Maanzand kan niet, want Maanzand is ziek. Dat is niet echt helemaal waar, maar neemt u dat nu gewoon even van me aan. En ook dat Maanzand een afge­vaar­digde stuurt in de persoon van Nicolaas Brey­tenbach, een Zuid-Afrikaans antro­poloog. Meneer Brey­tenbach zal het van­avond hebben over de Zuid-Afrikaanse Scheld­ka­bouter. En daar heeft onder­ge­te­kende niks, maar dan ook helemaal niks mee te maken. Of mis­schien een klein beetje, maar vertel het vooral niet verder.

En kom gewoon kijken als u in de buurt bent.
Het is leerrijk en edu­catief ver­ant­woord, namelijk.