Liefste (032)
Verwondering is mijn drug. De eerste keer toen ik als vierjarige uk met de neus tegen het raam een vrachtwagen enthousiast omschreef als kapetekie. Een volgende keer toen ik ontzet vaststelde dat rabarber lang niet zo majestueus smaakt als het keizerlijke blad doet vermoeden. Of toen ik in het heetst van mijn puberteit het verschil ontdekte tussen een malse steak en een malse tiet. Toen ik leerde zoenen. Toen ik jou ontmoette. En ook nu ik stilaan besef dat ik – zonder freudiaanse bijbedoelingen – kan schuilen in jouw moederschoot en dat dat eigenlijk het enige wonder is dat ik echt nodig heb.
Liefs, Wannes
Liefste xxx? Hier vind je meer uitleg.
Deze keer deed ik het met kapetekie, rabarber en moederschoot.
(Nieuwe woorden graag in reactiedinges)
Deze keer deed ik het met kapetekie, rabarber en moederschoot.
(Nieuwe woorden graag in reactiedinges)
oef. deesch is raak.
how about “crematieverzekering”?
Ik krijg spontaan goesting in een kremmeke.
Heer Maanzand,
Een mooie liefdesbrief. Ik wou dat ik het zo kon. Dan zoude ik allerlei exotische vrouwen kunnen veroveren.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat dat ‘schuilen in een moederschoot’ een mans enigste bestaansreden is. Er zijn reeds veel vrouwen die dit ook beseffen en van ons aanvaarden.
Nu nog de rest van de halve wereldbevoking ervan overtuigen.
Kortom en om een lang verhaal kort te maken: er moet meer gevrijd worden, wat ik u brom!
Wat denkt U?
Ik ben en blijf uiteraard
Uw onderdanige dienaar,
Drs. Johan Arendt Happolati
P.S. Doet U de groeten aan uw vriendinnetje?
Het is zo’n schatje…
Heer Happo!
U slaat de nagel op de spreekwoordelijke kop. De moederschoot is een onderschatte schuilplaats want een vrijplaats om onder te schuilen. Zo. Dat klonk arty-farty zeg.
En er kan inderdaad nooit genoeg gevrijd worden. Brommend of niet.
Ik neem uw post scriptum graag ter harte. Want ook daar geeft u weer een lel op die nagel.