Lange tenen en wansmaak

Aller­liefste Stijn, Lynn en anderen -

(Wat voor­afging)

Nog maar eens blijkt dat fans van Natalia geen rela­ti­ve­rings­ver­mogen hebben. Terwijl ik nog zo van Natalia hou. Als u mijn gedicht wat gron­diger tot u had genomen, had u dat wel begrepen. Over al die uit­ver­kochte con­certen heb ik niet echt een mening. Ik zie alleen dat pakweg Frans Bauer en Helmut Lotti ook uit­ver­kochte zalen trekken, en dat zijn niet echt refe­renties me dunkt. Ik kan trouwens alleen maar blij zijn dat de con­certen van Natalia zoveel volk trekken, dan loop ik minder risico om haar fans des avonds tegen het lijf te lopen. Wat een goeie titel trouwens, die Me and my pro­ducer. Daar draait het allemaal om natuurlijk. En The Pointer Sisters, ach ja. Wanneer hebben die dames voor het laatst een echte plaat gemaakt? Tijdens het interbellum?

Maar goed, ik wil jullie niet tegen de borst stoten, en bovendien voelt het al sinds mijn puberteit als een com­pliment als mensen mij bela­chelijk vinden. De kans dat ik zou willen Opvallen, opvallen en nog eens opvallen acht ik klein. Ik haal niet eens de top tien van de bwards.

Stoer ben ik al helemaal niet. Ik word kaal, ik ben bleek en mager en ik heb een ont­zettend klein pie­melke. De aanblik van Natalia alleen al zou vol­doende zijn voor mijn scrotum om zich gillend uit de voeten te maken. Dat ik goed ben in gedichten schrijven, staat daar­en­tegen natuurlijk buiten kijf. Mijn poë­tisch talent is groter dan dat van een eve­ne­men­tenhal vol Natalia-songschrijvers. Ik zou gaarne eens een tekst schrijven voor jullie grote idool, al twijfel ik of de onder­werpen waarover ik schrijf geschikt zijn voor mil­joe­nen­con­sumptie. Dat laat ik liever aan pakweg Shaggy over. Die man staat immers al ette­lijke jaren aan de top van de hit­parade, nietwaar.

En dat ik jullie als fans van Natalia zou beledigd hebben, dat is uiteraard jullie pro­bleem. After all, jullie mogen mij ook negeren hoor.