Kobayashi

Of dat moment dat de kop koffie uit zijn zwe­tende hand glijdt en in slow motion op de grond uit elkaar spat. De don­ker­bruine kleur van de waarheid die zich tussen zijn lak­leren schoenen in een hoopje scherven open­baart. Op de onderkant van de kop staat KOBAYASHI Por­celain. Zijn ogen glijden over het prikbord tegen de ach­terwand van het kan­toortje en hij ont­waart dingen die hij liever niet ont­waart. Hij leest namen van mensen en steden die hij net daarvoor in com­pleet andere con­texten te horen kreeg. En het klonk allemaal zo geloof­waardig. Hij geloofde het allemaal.

I am Mr. Kobayashi (klik!)

Maar nu valt de harde wer­ke­lijkheid hem als een piepend school­bord­krijtje in de nek. Ondanks zijn jaren­lange expertise en ervaring bij onder­vra­gingen, is hij er als een school­jongen inge­luisd. Als kijker besef je plot­seling dat je – net als hij – anderhalf uur lang in het ootje werd genomen. Een weer­galoze plot­af­wik­keling wordt voelbaar. Kip­pevel maakt zich van je meester. Flarden verhaal – waar of niet? – flitsen voor je gees­tesoog voorbij. En dan langzaam, heel langzaam, kom je tot het besef dat hij je bij je pietje heeft. Dat je niet veel slimmer bent dan Dave Kujan van US Customs. Dat je een hele film lang hebt mee­ge­draaid in de ver­zinsels van ene Keyser Soze.

And just like that, he’s gone.