Ik zeg niks

Soms schrijf ik niks. Dat zijn maar vier letters dus echt ver­moeiend is het niet. Het kan ook niet echt ver­moeiend zijn, want het telt maar drie letters. Als het er meer zouden zijn, zou het heet worden, of een hetze, of zo. Zo, dat zijn maar twee letters. Lekker zuinig. Lekker, zes letters. Bij voorkeur van cho­colade. Lekker en letter hebben evenveel letters. Bij nader inzien hebben lekker, letter én hebben evenveel letters. En zo zijn er vast nog. Hebben kan korter, maar zelden langer. Ik heb of hij heeft vaak, maar zelden hebbend. Vaak hebbend, dat kan, maar beter is sla­perig bij­voor­beeld. Slaap hebben, dat wil ik wel eens. Ik heb slaap. Ik heb vaak slaap. Ik slaap vaak. Vaak slaap ik vaak hebbend. Vaak heb ik het sla­perige idee dat ik vaker vaak zou willen. Vaker vaak en lekker sla­perig. Lekker slapen doen. Het doen van slapen klopt niet helemaal omdat slapen weinig met doen vandoen heeft. Maar dat geeft niks en dat doet niks. Niks is zo vrij­gevig en actief als niks. Daar begon ik al mee. Met niks. Maar onder­tussen zit u wel­licht te geeuwen. Niet omdat u vaak heeft, maar omdat u niks kan met niks. Vermoed ik. Maar dat kan me niks schelen. Want behalve vaak vaak hebbend, zeg ik vaak niks. Niet omdat ik per se niks te zeggen heb, maar omdat ik niks kan zeggen. Niks. Ik zeg wel es gewoon niks ter bevor­dering van niks. Ter pro­motie van het zwijgen maar ook uit liefde voor niks. Niet dat ik nergens van hou, ik hou wel degelijk ergens van. Hier bij­voor­beeld, of languit in de zetel van mijn lief. Niks is heerlijk. Niks is heer­lijker dan niks. Maar dat schiet niet op. Zo kan ik nog uren doorgaan. Wat ik niet doe. Ofschoon ik wel zou willen. Ofschoon is bijna zo schoon als niks. Of schoon.