Het einde van Yeti

Op de kop af vijf jaar lang heb ik me onle­dig gehou­den met de vorm­ge­ving van het tie­ner­tijd­schrift Yeti. Na een jaren­lan­ge samen­wer­king komt er een eind aan het con­tract tus­sen onder­wijs­tijd­schrift Klas­se en het gra­fisch bureau waar ik werk­zaam ben. Jam­mer maar helaas. Want ik deed het graag.
Yeti is het soort blad waar­van ik wens­te dat ik het als tie­ner had gekend.

Een erg kleur­rijk blad, een cha­o­tisch blad, een blad met meer infor­ma­tie dan een tie­ner­ziel kan slik­ken. Een blad waar ouders of school­di­rec­teu­ren wel es over gestrui­keld zijn, maar voor­al een blad dat veel tie­ners een warm hart toe­dra­gen. Een blad dat rel­len ver­oor­zaakt wan­neer het wordt uit­ge­deeld in de klas. Een blad dat door veel gro­te men­sen niet altijd goed begre­pen werd, maar een blad met een ziel en een hart. Een blad voor tie­ners zon­der blad.

Meer woor­den ga ik niet vuil­ma­ken aan dit nieuws, want een traan welt in mijn oog en een krop kraakt in mijn keel. Laat ik beslui­ten met een poë­ti­sche noot. Voor het februari-nummer – het laat­ste num­mer dat alhier ten bure­le werd afge­werkt – schreef ik een ech­tig tech­tig Yeti-gedicht. Voor alle tie­ners van Vlaan­de­ren en beyond. Las­sie waakt over u!

HET YETI-GEDICHT!

ikou­van­net boekskejeetie
tboeks­ke­jee­tie vinniktof
azzikj­ee­tie nikanleeze
dan­doe­wik gewoonazzof

ikou­van­net boekskejeetie
tofsteboekskevannetland
over­al daarkannikome
men­ne­jee­tie indehand

ikou­van­net boekskejeetie
iklee­zecht nikzandersmeer
scho­ne­fo­tos toffetexte
klee­zets­oms welonderdkeer

ikou­van­net boekskejeetie
wij­zen­slim wortikkervan
azikj­ee­tie­lees danvoelik
dat­tik bijnatoverekan

leve­jee­tie jee­tie joepie
jeetietienerboekskesding
drie­keeryeah oleevoorjeetie
tboeks­ke­jee­tie isdeking