Drie manieren om Kine­polis op te lichten. Not.

We hingen onder­uit­gezakt in stoel 21 en 22 van rij 8 in zaal 7 van de Leu­vense Kine­polis, toen het me plot­seling voorkwam dat het vroeger toch allemaal anders was. En vroeger, dat is eigenlijk nog niet eens zo lang geleden. Ik her­inner me tijden dat de heden­daagse media nog niet ver­vuild waren door de crappy beeld­kwa­liteit van youtube-video’s. Tijden dat niemand op het idee kwam om ondingen als Within Temptation en Eva­nes­cence te bedenken. Tijden dat Zat­te­vrienden nog niet bestond en dat je om te Skypen nog een gewoon tele­foon­toestel nodig had. Tijden dat je naar de cinema kon zonder ach­teraf de popcorn uit je kraag te moeten schudden. Tijden dat je in de bioscoop nog gewoon kon gaan zitten waar je wilde, zonder dat je in het donker naar num­mertjes en let­tertjes op zetels moest gaan zoeken. Die tijden, beste vrienden, komen nooit meer terug.

Terwijl we in onze genum­merde zetels met een kingsize magnum lagen te wachten op de eerste tonen van het Simpsons-muziekje, her­in­nerde ik me plots avonden dat ik er in slaagde om twee – drie als ik veel geluk had – films te gaan kijken voor de prijs van één. Avonden waarop de anar­chist in mij de bovenhand haalde en ik de Kinepolis-multinational op allerlei slinkse manieren een illegaal poepie liet ruiken. Het begon me te dagen dat het systeem van genum­merde zetels in een bioscoop nefast is voor het ont­wik­kelen van een sub­ver­sieve maar goedkope witte-doek-ervaring. En ook al ben ik onder­tussen al lang geen arme student meer, en heeft de bur­ger­lijke moraal de anar­chist in mij aan de deur gezet, toch vind ik het jammer dat mijn gewiekste oplich­tings­tech­nieken voorgoed tot het ver­leden behoren.

Vanuit een diep melan­cho­lisch treuren stel ik u daarom bij deze een kleine hand­leiding tot een goed­koper bios­coop­bezoek voor, goed wetende dat Kine­polis de nu vol­gende tech­nieken zo goed als onmo­gelijk maakt met haar fas­cis­tisch geor­dende zit­plaatsen. Maar ach, je weet nooit hoe Homer een donut vangt. Bij wijze van dis­claimer dien ik te ver­melden dat u deze tech­nieken op eigen risico dient uit te voeren en dat ik niks te maken wil hebben met even­tuele nare gevolgen. Don’t try this at home, kids. Uw plaat­se­lijke Kinepolis-filiaal is een veel betere locatie. Welaan dan.

Techniek #1: Two in a row.

Deze techniek is de meest een­voudige, maar een flinke portie geduld is mooi mee­ge­nomen. U gaat als volgt te werk. U koopt om acht uur een tic­ketje voor een film die min­stens twee uur duurt. Want hoe korter de film, hoe harder uw zenuwen ach­teraf op de proef gesteld zullen worden. U zoekt de juiste zaal op, en laat de beel­den­storm over u heen rollen. Als de voor­stelling is afge­lopen, loopt u niet naar de uitgang, maar naar de dichtst­bij­zijnde toi­let­ruimte. U trekt zich terug in één van de hokjes en geniet van een wel­ver­diende cine­fiele stoelgang. Zo’n magnum is immers niet niks. U blijft lekker zitten tot een kwartier voor de vol­gende voor­stelling, die door­gaans begint omstreeks half elf. Als u de magnum helemaal kwijt bent, wandelt u fluitend een andere zaal in en wacht vol spanning op de vol­gende ver­ras­sings­voor­stelling. Een uit­ge­breide variatie op deze techniek is een­voudig toe te passen. U koopt uw tic­ketje voor de film van vijf uur, en u trekt zich zowel voor de film van acht als die van tien uur terug in het kleinste kamertje. Drie films voor de prijs van één. Als dat geen pira­terij is, weet ik het ook niet meer.

Let op! Het kan gebeuren dat het onder­houds­per­soneel van de bioscoop de bezet­tings­graad van de toi­letten komt checken. In dat geval kan u het best zo getergd mogelijk kreunen of iets brab­belen in de zin van Auw. Buikpijn. Gwyneth Paltrow. Diarree ver­domme. Ik heb zelf ooit mee­ge­maakt dat er iemand op de toi­letdeur klopte met de vraag: «Kómt u van de film of gaat u naar de film?» Het ant­woord op die olie­domme vraag lag uiteraard voor de hand, en ik werd verder met rust gelaten. Gnahahaha.

Techniek #2: The ele­vator is your best friend.

Deze techniek heeft een iets grotere span­nings­graad, maar u kan er enkele van uw vrienden erg gelukkig mee maken. U gaat als volgt te werk. U ver­zamelt een handvol cine­fiele amigo’s met genoeg lef om u te assis­teren. Bot­t­omline van deze stunt is de werking van de liften bij Kine­polis. Die zijn namelijk zodanig gecon­fi­gu­reerd dat u vanop het gelijk­vloers – waar de kassa’s gesi­tueerd zijn – niet zomaar naar hoger gelegen ver­die­pingen kan manoeu­vreren. Het omge­keerde is echter wel mogelijk. U koopt één tic­ketje voor een film naar keuze, en u vraagt uw vrienden om post te vatten aan de gelijk­vloerse liften. Als u voorbij de con­trole bent, begeeft u zich eerst naar de lift­deuren op de eerste ver­dieping. U duwt op het knopje van één van de liften. Als de deuren zich openen, stuurt u de lift weer terug naar beneden, zonder zelf in te stappen. Het vervolg spreekt voor zich. Op de begane grond stappen uw cri­minele col­legae blij­ge­mutst in de hen toe­ge­stuurde lift. Eenmaal boven aan­ge­komen, gedraagt u zich zo onop­vallend mogelijk – neus omhoog, handen in de zakken, fluitend – en zoekt u de zaal van uw gading op. Ach­teraf deelt u de prijs van het ene tic­ketje. Mak­kelijk zat.

Let op! Het kan gebeuren dat een oplet­tende kaart­jes­knipper uw bende aan­spreekt en vraagt om even de tic­ketjes te mogen zien. De oplossing is een­voudig. De kaart­jes­knipper is alleen, u bent met meer. Een body­builder in uw vrien­den­kring is daarom een fijne inves­tering. Gnahahaha.

Techniek #3: Never throw away your old tickets.

Deze techniek is de vreemde eend in de bijt. Het resultaat is namelijk niet van die aard dat u twee films voor de prijs van één kan bekijken of dat uw vrienden u op handen zullen dragen. Uw por­te­feuille zal daar­en­tegen op slag van zijn ano­rexia verlost zijn. Ter ver­dui­de­lijking moet ik even het principe van de zoge­naamde sneak preview uit­leggen. De sneak is een weke­lijks terug­kerend eve­nement in talloze bios­copen, waarbij u een tic­ketje koopt zonder dat u op voorhand weet welke film u te zien zal krijgen. De beloning is echter vaak de moeite, omdat het door­gaans een film betreft die nog niet is uit­ge­bracht en u op die manier de plot van pakweg The Usual Sus­pects op uw weblog kan pleuren nog voordat iemand een recensie van de film te lezen krijgt. Aan de andere kant kan u – als u snel bent – in ruil voor uw tic­ketje aan de kassa uw geld terug­eisen als u bij­voor­beeld – god ver­hoede het – G.I. Jane of La vita e bella in de maag gesplitst krijgt. En laat nu net dat niet-goed-geld-terug-principe, in com­bi­natie met een regel­matig sneak-bezoek, de essentie van deze techniek zijn. Belangrijk is dat u uw oude sneak-ticketjes steeds op zak moet hebben. Als u dan een keer teleur­ge­steld bent in de u voor­ge­scho­telde ver­toning, en u besluit om het zekere voor het onzekere te kiezen, doe dan het vol­gende. Wacht even tot er een accep­tabele groep bios­coop­gangers dezelfde beslissing neemt. Ano­ni­miteit werkt namelijk alleen in grote massa’s. U begeeft zich samen met de andere gedu­peerden naar de kassa, uw schuift uw tic­ketje over het loket, en u neemt met de glimlach uw refund in ont­vangst. En dan wordt het spannend. U doet namelijk identiek het­zelfde, maar dan met een ouder sneak-ticket. U begrijpt dat de kans op succes in dit geval expo­nen­tieel toe­neemt met de hoe­veelheid toe­schouwers die ook hun geld terug willen. De oplet­tendheid van kas­sier­sters neemt namelijk af met de snelheid waarmee kaartjes inge­leverd worden. Stalen zenuwen zijn bui­tendien onontbeerlijk.

Let op! Om argwaan te ver­mijden, is een muts of zon­nebril een handig hulp­middel. U ruilt dan één kaartje in met, en eentje zonder muts of bril. Hoe vaker u terug­keert, hoe span­nender het wordt.

Verder ben ik – u raadt het al – best een brave jongen.