De ongelukkigste man van de week
Er zijn deze week twee figuren die in aanmerking komen voor de titel Ongelukkigste man van de week. De eerste is onze plaatselijke buurt-exhibitionist die gisteren het langsrijdende verkeer vanuit zijn raam stond te regelen met zijn ongewassen leuter als belangrijkste instrument. Voor een hilarisch relaas van dit potloodventend gebeuren verwijs ik u graag door naar mijn lief. De man die ik als kandidaat naar voor wil schuiven, heeft een heel ander verhaal te vertellen. Of hij dat verhaal later zelf bij het haardvuur aan zijn kleinkinderen zal doorgeven, valt te betwijfelen. Over de aanwezigheid van die kleinkinderen ben ik trouwens ook niet helemaal zeker.
Het programma heet Mama zoekt een lief en mijn verslaving heet Pulpesitas. In de hitparade van breindodende relaxerende zen-televisie staat VT4 wat mij betreft al jaren in de top drie. Tot spijt van wie het benijdt, zoals bijvoorbeeld de ascetische schrijver van elitaire streekromans in mijn achterhoofd. Maar die laatste houdt dan weer niet van System Of A Down, dus erg veel waarde hecht ik niet aan zijn oordeel.
Mama zoekt een lief. Het lijkt een simpele titel, maar er zit meer achter. De heren die zich kandidaat stellen om enkele dagen als een schoothondje achter de vier zoekende dames in kwestie aan te huppelen, geven inderdaad vooral blijk van een ongegeneerd verlangen naar een tweede moederfiguur. Stuk voor stuk mannen waar mama natuur ergens een steekje heeft laten vallen. Dat steekje is meestal van een haast poëtische subtiliteit, maar even vaak gaat het om gecamoufleerde sociopaten die zichzelf op de meest schaamteloze manieren als goedkope straathoertjes staan te verkopen. De programmamakers hadden evengoed voor de titel Papa zoekt een psychiater kunnen gaan.
In de aflevering van gisteravond was er een meneer die van een huppelend schoothondje reïncarneerde in een soortement woordeloze Jean-Paul Sartre. Enkele televisiemomenten lang straalde het verzamelde existentialisme van de vijf vorige eeuwen uit de honde-ogen van één man. Rik. Ik noem hem even Rik omdat ik door de consternatie prompt zijn naam ben vergeten. Maar namen zijn niet belangrijk in deze. Niks is eigenlijk nog belangrijk, leek Rik op het einde van de episode te willen zeggen. Hij was een gekraakt man en zou zich na afloop terugtrekken in een vochtige kelder met het verzameld werk van Proust aan zijn zij. Wat is het heerlijk om in stukjes over pulp-tv grote schrijvers te citeren waar ik nog nooit een letter van heb gelezen. Soms word ik erg gemakzuchtig. Maar goed, dat was Schopenhauer naar verluidt ook wel eens.
Wat was er gebeurd? Rik, de bijna ongelukkigste man van de week, had zich ingeschreven voor deelname aan het programma, en zijn voorkeur ging daarbij uit naar Linda, een vrij gezellige dame die zichzelf omschrijft als een echte ambiancemaker en dat ook te pas en te onpas aan de nietsvermoedende buitenwereld tracht te bewijzen. Linda is goedlachs, en heeft de hardnekkige gewoonte elke one-liner en zinsnede te laten volgen door een veel te luid lachsalvo, waarbij je als kijker alleen maar kan denken: Is het nu verdomme alweer opendeurdag in dat keelgat? Als Linda lacht, is heel het huis in vreugde. Als Linda een derde, een vierde of een tiende keer met steeds dezelfde cartooneske grandeur lacht, is het huis leeg. Want iedereen is dan even joggen in Myanmar met een kingsize koptelefoon onder de vastgelijmde motorhelm. Dat soort ambiance maakt Linda. Ambiance met het effect van een krijtje op een schoolbord, of een vork op een lege teljoor.
Dat onze goede vriend Rik zijn voorkeur voor dit massavernietigingswapen uitsprak, zegt wellicht veel over hem. Het noodlot zou hem echter met zijn neus op de feiten drukken. Het is geen goed idee om achter vrouwen aan te hollen die tijdens afspraakjes erg letten op de danskwaliteiten van een man, omdat hij dan waarschijnlijk ook wel goed kan seksen. Niet dat er geen correlatie zou zijn. Maar je mag er niet aan denken dat het slaapkamerlicht uitgaat, en dat zo’n scrotum-verschrompelende lachbui het enige is wat je nog hoort. Seksualiteit is duidelijk erg belangrijk voor Linda, maar ik mag hopen dat de liefde niet wederzijds is.
Tussen haar gebulder door, viel het Linda op dat kandidaat-mama Vera er wat ongelukkig bij liep. Dat had alles te maken met het feit dat er voor Vera slechts drie ingeschreven schoothondjes voorhanden waren, en dat de eerste twee selectierondes zonder afvallers aan haar voorbijgingen. Een typisch geval van moeten roeien met de riemen die je hebt, ook al zijn het alledrie riemen die hun beste tijd gehad hebben. Toen Cara Van der Auwera – presenterend huppelkutje van dienst – aan Linda voorstelde om één van haar vele mannen af te staan ter verrijking van Vera’s aanbiddersbestand, twijfelde het naar favoriete standjes informerende bulderdier geen seconde. Samen met de schuchtere Vera trokken Linda en Cara naar de hotelkamer van de nietsvermoedende Rik, om hem zonder enige voorafgaandelijke waarschuwing voor een joekel van een voldongen feit te plaatsen. Zelfs een demente bosaap zag op dat moment dat de lol er voor Rik al grotendeels af was.
Toen hij zijn kamerdeur opendeed, zag je hem nog heel even denken: Heei. Deze drie dames rijmen op elkaar. Maar de zin om te grappen verging hem al vlug toen hij de vrouw zijner voorkeur hoorde verkondigen dat het tussen hem en Vera toch ook wel heel erg goed zou kunnen klikken. Want toen ontdekte Rik dat het heel moeilijk weigeren is als er een camera op je argeloze facie wordt gericht. Linda’s voorstel – begeleid door Cara’s wandelende tandpasta-reclame – was zodanig schaamteloos van de pot gerukt, dat Rik alleen nog maar groen kon stamelen. Want je gaat toch niet in je eentje de zacht walmende darmflora van reality-tv in gevaar brengen met een ongepast antwoord. Zeker niet als je al kniehoog in de eveneens zacht walmende excrementen van dat genre rondwaart, en dat van in het begin door eigen toedoen.
Dat programmamakers niet echt bekommerd zijn om het persoonlijke succes van hun laboratoriumratten, wisten we al langer dan vandaag. Maar wanneer je daar als kandidaat op cynische wijze mee geconfronteerd wordt, dan staat een artistiek verantwoorde drol in de brievenbus van de VT4-kantoren deponeren wellicht plotseling op één in je lijstje levensdoelen. Het duurde dan ook niet lang of de gelaatsuitdrukking van Rik deed de komst van zo’n artistiek verantwoorde drol vermoeden. Zonder voorbereiding werd de arme man bij de volgelingen van Vera gedropt. En hoe hij ook zijn best deed om ongeïnteresseerd over te komen, hij moest en zou het gezelschap vervoegen voor een gezellig uitstapje naar de manège. Paardrijden behoorde immers tot Vera’s summiere collectie hobbies, en het spreekt vanzelf dat je als man dan maar meteen dezelfde hobby moet gaan beoefenen. De heren mochten van geluk spreken dat Vera in haar vrije tijd geen sigarenbandjes verzamelde. Al zou zulks natuurlijk wel uitmuntende televisie opleveren, dat spreekt vanzelf.
Toen Rik – als laatste van het gezelschap – een ritje mocht maken op de rug van een fier hinnikende viervoeter, besloot hij een grens te trekken. Zijn maagdelijk witte broek zou zo’n drafje namelijk niet ongeschonden overleven. Er ontspon zich een genant heen-en-weer geëmmer over de waarde van zijn vestimentaire argumenten, maar Rik hield voet bij stuk. Als ik niet op de vrouw mijner dromen mag kruipen, dan al zeker niet op zo’n stinkende knol, zag het publiek hem denken. De dag eindigde met een tweede onverwacht bezoekje aan de hotelkamer van Rik, dit keer door Vera en de haar achtervolgende cameraman. Het gesprekje begon met Er was vandaag toch wel wat spanning aanwezig, Rik en eindigde met Ik vind het jammer, maar ja. Een vrouw spreekt ge niet tegen, he. Daartussen zat wat verlegen gestamel van beide vrijgezellen, een gebeuren dat door Cara’s plastieken voice-over als een goed gesprek werd bestempeld. Rik dacht er – innerlijk de melkweg in gruzelementen vloekend – het zijne van.
Na een afrondend maar overbodig gesprekje voor de camera, kon de ongelukkigste man van de week zijn koffertje pakken en onverrichterzake naar huis terugkeren. Bij thuiskomst wachten hem in de anonimiteit van zijn koelkast twee blikjes bier en een beschimmelde rest pizza, en verder een mailbox vol met spam en een briefje op de deurmat dat hij dringend zijn achterstallige huur moet betalen. Een zoveelste illusie armer, en met de echo van een verre bulderlach in zijn achterhoofd laat Rik zich languit in de zetel vallen. Twee blikjes bier bij de hand. Hij vraagt zich af of het ooit goed zal komen. En hoe een hedendaagse man in godsnaam aan een lief moet geraken, als zelfs VT4 hem daarin tegenwerkt.
Maar ach. Gelukkig is er nog Boer zoekt vrouw op de buis.
moet een lieve vrouw zijn