10,6

Kent ge dat, dat ge in muziek dingen hoort die er helemaal niet zijn? Een soort mini audi­tieve hal­lu­ci­natie. Ik ga dat es uit­leggen. Ik was vrijdag naar een concert van de geniale Amon Tobin en god­ver­domme wat kan die mens een lawaai maken zeg. Mijn neus­haren trilden ervan. Wat Amon Tobin eigenlijk doet is de hele muziek­ge­schie­denis te kakken zetten. De manier waarop hij geluiden opneemt en ombouwt tot com­po­nenten van een nummer heeft meer met ter­ro­risme te maken dan met muziek. En spooky. Maar echt spooky vond ik. Vele geluiden heeft meneer Tobin gekocht van Satan zelve, in ruil voor een stuk van zijn ziel. En met die dui­velse klanken brouwt hij een kokend heet papke, waaruit dan af en toe een her­kenbaar geluidje of een men­se­lijke stem naar boven knispert. Maar voor dat geluidje de kans krijgt om een vol­waardig onderdeel van het nummer te worden, bijt Amon het de strot over en ver­zinkt het in een bul­de­rende baslijn met doel­zoekkop. En zo gaat dat maar door. Van de ene stot­te­rende drum­break naar de andere. Van aan­zwel­lende motoren tot metaal­be­werking waar ze in Forges de Clabecq jaloers op zouden zijn. En dat allemaal in Dolby Sur­round. Wat een feest. Wat een ear­blowing spektakel. 

Maar dus die mini audi­tieve hal­lu­ci­natie. Kent ge dat, dat er in een liedje een geluidje zit – zo ergens op de mid­den­tonen, niet te hoog niet te laag – dat niet echt tot de melodie van het nummer behoort, maar dat toch wel het totaal­beeld mee vorm geeft? Meestal zijn dat korte bliep bliep of wieju wieju geluidjes. Of peng di pioeuw. En soms zitten die geluidjes op een zodanig onop­vallend repe­ti­tieve manier in een nummer, dat ge op den duur iets helemaal anders hoort. Een of andere stem, of zelfs woordjes. Ik heb dat vaak. Dan hoor ik een nummer van pakweg The Che­mical Bro­thers, met veel bliep bliep en fuzi­eeeew fuzi­eeeeew, en als dat nummer dan halfweg is, dan hoor ik plot­seling pipi en gelei gelei. Bij­voor­beeld.

Bij Amon Tobin had ik dat dus ook. Er was een liedje met heel veel gebliep, onder andere piep rappa tuut, piep rappa tuut. Een heel nummer lang, onder­steund door de obligate don­derbas en aan­gevuld met allerlei werk­tuiglijk klin­kende herrie. En ik stond daar wat te bewegen – dansen durf ik niet – en die don­derbas deed mijn neus­haren trillen en de piep rappa tuuts baanden zich een weg naar mijn onder­be­wustzijn, tot ik plot­seling niet meer piep rappa tuut hoorde. In een fractie van een seconde ver­an­derde dat geluidje in tien komma zes, tien komma zes. En ik hoorde niks anders meer. Don­derbas, metaal­be­werking en tien komma zes.

En dan zeggen dat dat allemaal verband houdt. Want Amon Tobin – goeie maatjes met de duivel – steekt zijn nummers natuurlijk vol met subli­minale bood­schappen. En als ik een echte muziek­re­censent was geweest, en ik zou me afvragen hoeveel punten op tien ik aan dat optreden zou moeten geven, dan is objec­ti­viteit natuurlijk onmo­gelijk met zo’n dwingend tien komma zes in uwe kop.

Elek­tro­nische muziek is des duivels, lieve kin­deren. Bezint eer ge begint!
En tek akkepaak kèèng keng pwoing.