• Wannes Daemen

Walter heeft een punt

Ik hou niet van lees­tekens dacht Walter toen hij op het punt stond om met een wel­ge­mikte haal van zijn broodmes het tij­de­lijke voor het eeuwige te ver­ruilen mensen gebruiken teveel lees­tekens mensen stoppen te vaak houden te vaak halt dacht Walter terwijl hij zijn tril­lende handen tot bedaren pro­beerde te brengen hij voelde zich alsof iemand elk punt en elke komma in zijn leven door een gedach­ten­streepje ver­vangen had alsof zijn leven een slecht gelayoute roman was alsof dat verder iets uit­maakte het was niet eens een goed ver­ko­pende roman dacht Walter enkele uren geleden was Walter voor het laatst naar buiten geweest hij had ach­ter­een­volgens de bakker de kran­ten­winkel en het post­kantoor bezocht bij de bakker had hij een onge­sneden brood gekocht als wilde hij zich indekken voor een moment van doods­angst en zijn broodmes alsnog zou willen gebruiken voor dat waartoe het al die jaren gediend had de kran­ten­winkel was hij bin­nen­gegaan maar toen bedacht hij zich dat de inhoud van de krant hem wel­licht niet bijster inte­res­seren kon tijdens die laatste uren in dit tra­nendal zonder vraag of uit­roep­teken en in het post­kantoor had hij een brief op de bus gedaan voor zijn ex-lief want hij wilde graag dui­delijk maken dat het niet de bedoeling was een schreeuw om aan­dacht te lan­ceren of een signaal te zenden god­betert door middel van zijn geplande levens­be­ro­vende zelf­be­vre­diging en hij was bang dat zijn moeder of zijn zus het hoe dan ook als dus­danig zouden beschouwen vandaar de brief naar zijn lief zijn ex-lief zijn meisje-vergeet-me-dan zijn uit de schijn­werpers geschopte schat­tebout die hem zeker zonder twijfel zou geloven maar er daarna verder geen aan­dacht aan zou schenken zo wilde Walter het Walter wilde weg want Walter wan­delde weerloos waar wij Walter won­derwel weinig waar­deren waardoor Walter warempel wankelt zelfs vrolijk ram­me­lende alli­te­raties konden Walter niet opbeuren hij wan­delde naar huis legde het brood op tafel sloot alle rol­luiken deed zijn zon­dagse kostuum aan ging aan tafel zitten met de krant die er niet was en een kopje koffie dat het niet erg vond om koud te worden nam het mes ter hand en glim­lachte even in het ijle wat jammer dacht Walter nog dat iemand mij hier zal vinden en waar­schijnlijk schrikken zal en dat het mis­schien wel een beetje gaat stinken maar dat vond hij verder niet zo’n.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *