Symfonische rock
Toen ik 14 jaar was, adoreerde ik Freddie Mercury. (Toen ik 16 jaar was, deed ik dat nog steeds, doch dit terzijde.) Queen was voor mij het allerbeste en ook het enige wat er op muzikaal vlak te verkennen viel. Ik kan u verzekeren dat de betrachting om de complete discografie van Queen in huis te halen voor een veertienjarige geen sinecure is. Niet alleen ontbraken mij uitgebreide financiële hulpmiddelen, bovendien ontdekte ik de groep pas toen ze al zowat vijftien platen hadden uitgebracht. Er wachtte mij een zware taak, waar ik mij echter met veel plezier van kweet. De oudste platen vond ik in de voordeelbakken, het nieuwere werk kopieerde ik van vrienden. The Miracle is in die beginjaren het duurste item in mijn platenkast geweest. Vijfhonderd oude franken. Op cassette.
De puberale adoratie van deze nichtenband kwam omstreeks mijn zestiende levensjaar abrupt tot een eind. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de liefde voor (vooral het oudere werk van) Queen nooit ben kwijtgespeeld, maar er is een moment in mijn leven geweest waar ik mezelf tot de orde heb geroepen.
Het was een zonnige lente-ochtend, en tijdens de eerste speeltijd van de dag stond ik met Jeroen – vriend en klasgenoot – te praten over muziek. Dat kwam er op neer dat Jeroen honderduit vertelde over De Afrekening van zondag laatstleden en dat ik dertien keer achter elkaar zei dat Queen de beste groep ter wereld, ooit, aller tijden en tout court was. Zo ging dat wel vaker in die dagen. Ik wist namelijk alles van Queen want ik had in de ECI-boekenclub het 53 pagina’s tellende naslagwerk Freddie Mercury, van staljongen tot koningin gekocht.
En toen was daar Sean Paul De Bock. Sean Paul De Bock was met armlengtes voorsprong de populairste jongen van de school die een beetje scheef bekeken werd door mijzelve en andere high-school-outcasts. Want dat was ik in die dagen. Ik was me er volstrekt niet van bewust dat mijn Queen-manie en mijn pennenzak met I want to break free erop daar enige rol in speelden.
Sean Paul De Bock was groot, breed en had mooie blonde haren. Sean Paul De Bock had geen puisten. Sean Paul De Bock vond U2 de beste groep ter wereld, ooit, aller tijden en tout court. Sean Paul De Bock zei nooit iets tegen mij. Ik ook niet tegen hem, dus dat kwam mooi uit. Sean Paul De Bock liep altijd met grote passen en wiegende schouders dwars over de speelplaats tot aan het achterste bankje, waar de andere popie jopie puberkoppen en de bakvissen met epauletten hem al high-fivend zaten op te wachten. Onderweg negeerde hij alles en iedereen. Behalve die zonnige lente-ochtend.
Terwijl ik de ontstaansgeschiedenis van Radio Ga Ga aan het uitleggen was, zag Jeroen vanuit zijn ooghoek Sean Paul De Bock over de speelplaats struinen. Toen hij ons op een meter of twee passeerde, riep Jeroen koelbloedig: «Hey De Bock, wat vindt gij van Queen?» Terwijl mijn hart in mijn keel begon te kloppen om zoveel stoute moed, hield Sean Paul De Bock enkele seconden halt en keek onze kant uit met een blik die in één keer alle inspanningen van Nelson Mandela van tafel veegde. «Queen?», vroeg hij op pedante toon, «Queen, da is symfonische rock, jong.» Daarop struinde hij schouderwiegend verder, in zijn kielzog enkele kwijlende bakvissen.
Ik was met verstomming geslagen. Ik werd lijkbleek en dacht dat ik ging kotsen. Niet alleen vond ik het gruwelijk dat uitgerekend Sean Paul De Bock het nodig vond om op denigrerende toon en met slechts twee woorden – symfonisch en rock – de beste groep ter wereld, ooit, aller tijden en tout court te definiëren. Wat ik vooral erg bezwarend vond – en dat werd me pas later die dag duidelijk, was dat ik helemaal niet wist wat symfonische rock was. Sean Paul De Bock wist dat duidelijk wel, ook al was hij geen fan van Queen. Ik heb me als puber zelden zo stom gevoeld als toen die dag.
Het duurde daarna niet lang of ik verruilde A night at the opera voor Surfer Rosa en A kind of magic voor Come on Pilgrim. En zo kwam alles toch nog goed.
Eerste plaat ooit : Band of Gypsies – J. Hendrix ( zelfverdiend zakgeld, 14 jr, ofzo)
Ik kan Queen niet uitstaan en snap heden ten dage nog niet waarom heterosexuele diehards met een diep gegronde tyfushekel aan nichten (homofobie is voor hen uitgevonden) en een ferme negatief oordeel over verwijfde burgerklootzakken in het algemeen..(een aparte klasse/gilde geldverslaafden aan kappers, in de mode, het antiek, de visagie, de meubel en irnichtinghandelaars.kortom, het behang van de europese cultuur van hedonisten en geldgraaiers pur sang.. het werk van deze overschatte band zo ijverig kochten en voor uitverkochte zalen zorgde die hen als collectief een fame & fortune status bracht wat zelfs met de drietrapsraket economie van vandaag ongevenaard lijkt.Nooit begrepen, ik snap niets van kromme consumenten psychologie.
Ik luisterde naar Pink Floyd, The Cure, de held Bowie ( tenminste progressieve glamrock, geen vies klef nichtengedoe ), J.J. Cale, Neil Young..en vele anderen maar Queen, daar spuug ik op..een geldverspiling. Misschien is dat verklarend voor hun populariteit, de compleet onverschillige houding jegens geld en status, die carpe diem houding , de zelfverachting en het meedogenloze fatalisme van die akelige poseur Mercury.
Eum.
Er bengelt iets uit uw neus.
Zakdoekje?
noemde die De Bock toevallig Peter in’t echt?
Dank U, heb er een bij hoor. Ik ben braaf katholiek opgevoed moet u weten en dan weet je hoe het hoort.
Braaf katholiek als in Diehard homofoob?
ik was zot van roxette
isn’t that great?
U wilt echt niet weten welke CD (elpee’s begonnen toen al lichtjes uit de mode te geraken) ik met mijn eerste centjes kocht toen ik 13 was. Maar er werden moppen over de zangeres verteld als “ ‘ ’t is groen en ’t lijkt op ne glascontainer’…
Nee, dit wilt u echt niet weten.
Ik heb ooit een tijd aan Genesis gesnoven tot ik op een dag, onder invloed van een lijntje, De Lijn ontdekte en zo helemaal in the scene van het lijndansen terecht ben gekomen. Pour un flirt nog aan toe!
De eerste twee platen van Queen is het beste wat ooit gemaakt is. Zeker met de middelen van die tijd.
Is het een nichtenband? Nee!
Freddie at van twee walletjes en heeft daarbij 7 jaar met een vrouw samengewoond.
De rest van de bandleden zijn getrouwd/wonen samen en hebben kinderen.
Is het symfonische rock? Nee, het heeft met name in de vroegere jaren raakvlakken hiermee. Op de laatste CD (voor mij is dat Innuendo) komen daar weer elementen van terug.
In het algemeen is het pop of rock en daarnaast worden er nog heel veel andere muziekstijlen gebruikt. Wat bij Queen opmerkelijk is, is het feit dat 90% van hun muziek helemaal ‘klopt’. Ik ben zelden pop of rockbands tegengekomen waar ik dat van kan zeggen. Ze zijn er, maar helaas heel dun gezaaid.
Ik zeg bovenstaande niet puur op smaak, maar omdat ik er als componist naar kijk.
Radio Ga-Ga en I want to break free behoren m.i. tot de groep van de minste interessante nummers. Ik vind ze slecht (wat is slecht?).