Stenen (slot)

Ik had een nier­steen en die kon niet alleen praten, maar hij kon zich ook ver­weren tegen onge­wenste indringers.

Toen ik weer wakker werd, lag ik terug in de bewaakte zie­ken­huis­kamer. Er stond nu ook aan de bin­nenkant van de deur een meneer op wacht, dus mijn privacy kon ik wel helemaal op mijn buik schrijven. Al zou dat niet gemak­kelijk zijn, want ik kon niet aan mijn buik. Mijn armen waren vast­ge­gespt met riemen en mijn benen hingen weer in die schrik­ba­rende beval­lings­beugels. Er stond een con­structie tussen mijn benen die mij het zicht op mijn klok­kenspel en omstreken ontnam. Het was een don­ker­blauwe plastic con­tainer van een halve meter hoog, waarin allerlei kabeltjes en darmpjes ver­dwenen. God weet hoe het er onder de con­tainer uit zag. Het laatste wat ik me her­in­nerde was te gru­welijk om niet te ver­dringen. Dus dat deed ik dan maar.

Ik had honger. Ik vroeg aan de meneer op wacht of ik mis­schien iets mocht eten, maar dat bleek om een of andere reden niet toe­ge­staan. Ik ver­zuchtte de ellende van mijn gedwongen opsluiting en ver­vloekte de steen in mijn nier. Al kon ik me dat onding al lang niet meer als een simpele steen voor de geest halen. De ellende die mij was over­komen en me waar­schijnlijk nog te wachten stond, kon onmo­gelijk ver­oor­zaakt worden door een simpele steen. De gespen rond mijn armen waren strak en koud. Mijn rech­terarm sliep. Ik hoorde voet­stappen op de gang en flarden van een gesprek. Ik vroeg me af hoe lang ik hier nog zou liggen en wat in godsnaam de bedoeling was van de con­tainer tussen mijn benen.

De gor­dijnen van de zie­ken­huis­kamer waren dicht, maar ze konden het zon­licht niet ver­hullen. Ik had geen flauw idee hoe laat het was, of welke dag van de week. Wanhoop maakte zich van mij meester. Ik wilde huilen, maar was te uit­geput. Aan de muur tegenover mijn bed hing een tele­vi­sie­toestel, maar daar had ik in deze toe­stand weinig aan. Slapen leek de enige optie. Ik sloot de ogen toen ik iets hoorde. Ik hoorde niks­dadach tikm aar. Hah. k

Er kwam geluid van­onder de con­tainer. Een zacht kuchend geluid als van iemand die net wakker is na een lange nacht stappen en zijn stem tracht terug te vinden. Of dat maakte ik er van. Het zou sterk zijn indien er inderdaad iemand onder de con­tainer zat. Hoe dan ook zou het geluid me moeten ver­ont­rusten, maar ook daarvoor ontbrak het me aan energie. De meneer op wacht leunde sto­ï­cijns tegen de muur. Hij leek niets te horen.

Behalve het vreemde geluid, werd ik een warmte gewaar. Alsof er onder de con­tainer een warm­tebron in gang werd gezet. Ik voelde mijn len­denen en mijn liezen warmer worden, alsof ik gedeel­telijk onder een medi­terrane zon lag. Erri sgeen meditt­teranzon sukkkel sukk. Ik cvoelde me loom wordd. Erg loom.

Minn gedachten leken te ver­wa­teren en ik slaagde er niet meer in om samen­han­gende dingen te. Onder de con­tainer werden de geluiden krach­tiger. Het leek alsof er iemand met zijn nagels tegen de bin­nenkant schuurde, op zoek naar een of ander houvast of een uitgang. Ondanks mijn zwakte, en aan­ge­vuurd door de com­plete immo­bi­liteit, maakte angst zich van mij meester. Er werd nu tegen de bin­nenkant van de con­tainer gebonkt. Ik begon om hulp te roepen, en de meneer op wacht begon onge­mak­kelijk heen en weer te schui­felen. De con­tainer schudde heen en weer. Ik riep dat ze me god­ver­domme moesten los­maken, maar de meneer op wacht holde met bezweet voor­hoofd de gang op. Ik bleef alleen achter met een bon­kende en schud­dende con­tainer tussen de benen. Tcona geen cdon­tainr man. Stopp me tbrllen brullen hemlpt niet, dacht ik. Dat dacht ik dat ik het dacht. Ik wist niet meer wat ik dacht geen leesteken

De meneer op dacht wat ik wacht van­onder de damp uit de con­tainer. De draadjes en slan­getjes gingen trillen en uit elk gaatje en elke kier kwam rook. Het werd nu heel erg warm, haast ondraaglijk. Ik snokte en rukte om de gespen rond mijn armen los te wrikken, maar het mocht niet baten. Tuurlijk mag het niet baten lul. God­ver­domme lig stil. Hou je bek. Smeerlap. Lang genoeg geduurd hier

Ik pro­beerde td onthoud of wacht de meneer te regi­streren ja dat is het regi­streren wat er gebeurde ging plots moeizaam. Alsof iemand het van me ove. Ja ein­delijk. Dat het tijd werd. Caon­tainer breekt open. Aan de bovenkant bleek een naad in het plastic te scheuren. Ein­delijk. Lucht. Licht. God­ver­domme. De randen van het plastic schuurden langs mijn huid. Met ver­eende krachten wurmde ik me naar buiten, onderwijl een hele hoop darmpjes los­rukkend. Ik hing vol met pleisters en mijn rug bleek geïn­jec­teerd met een infuus. Ik trok het los en voelde een koude rilling over mijn rug­gen­graat rollen. Ik ging op de con­tainer zitten en prutste voor­zichtig alle pleisters los.

Op het bed onder de con­tainer lag een man. Zijn armen waren vast­ge­gespt en zijn benen lagen in metalen beugels, links en rechts van de con­tainer waar ik zonet uit ont­snapt was. De man sliep. Hij ademde zwaar en zweet­druppels liepen van zijn slapen. Ik porde tegen zijn been, maar hij rea­geerde niet. Ik trok het laatste pleis­tertje van mijn arm en bleef nog even zitten om mijn kieuwen schoon te likken.

Daarna stond ik op. Ik sprong van het bed en liep naar het raam. Toen ik de gor­dijnen opentrok, stroomde het zon­licht naar binnen. Opge­lucht deed ik een raam open en klom op de ven­sterbank. Ik keek nog even ach­terom naar de sla­pende man op het bed. Toen vloog ik naar huis.