• Wannes Daemen

Maggie May Migraine

Iedereen heeft weleens een liedje in zijn hoofd. Volgens mij heeft eigenlijk iedereen bijna voort­durend een liedje onder de pannen. Ook als je er niet op let, zit er ergens wel een deuntje of enkele zin­sneden ver­scholen die niet veel nodig hebben om naar de opper­vlakte te floepen. De liedjes in de hoofden van mensen berusten zelden op een bewuste keuze en zijn al even zelden een weer­spie­geling van de muzieksmaak van de drager in kwestie.

Tot zover de inleiding. Er was eens een meneer die altijd met een liedje van Rod Stewart in zijn hoofd zat. Altijd Rod. Nooit eens iemand anders. Maggie May, Hot Legs, Da Ya Think I’m Sexy, allemaal pas­seerden ze weke­lijks de revue. Het duurde voor de meneer gemiddeld twee tot drie weken om de vol­ledige Best Of van de schotse bard langs zijn gees­tesoor te horen passeren.

De meneer was er na al die jaren zodanig aan gewend geraakt, dat hij er zich verder geen vragen bij stelde. Bovendien zag hij het als een zegen dat hij nooit K3’s Tele-Romeo of iets van The Back­street Boys tussen zijn oren had. Zijn muzieksmaak was niet diep­gaander dan wat er in de gemid­delde hit­parade te vinden is, dus vanuit dat oogpunt was Mister Stewart niet eens zo’n slechte keuze.

Maar de vriendin van de meneer had er iets meer moeite mee. In het begin van hun relatie vond ze het vooral bizar en wel eens grappig, en her­haal­delijk was de vreemde audi­tieve ano­malie van haar partner een suc­cesvol gespreks­on­derwerp op fami­lie­feestjes. Maar naarmate de jaren ver­streken, en naarmate de meneer steeds vaker I don’t wanna talk about it stond te neuriën aan het aan­recht, kreeg ze het bij momenten erg moeilijk. Te meer daar haar liefde voor Enya en Clannad niet echt te ver­zoenen was met de voor­keuren van ’s mans hersenpan.

Daarom besloot ze op zeker moment om de man van wie ze hield naar een psy­chiater te sturen. Enigszins tegen zijn zin ging de meneer op gesprek bij een dokter die gespe­ci­a­li­seerd was in com­pul­sieve gedra­gingen en ideeën. De dokter dacht aan­van­kelijk dat het een waanidee was, maar toen nader onderzoek uitwees dat de meneer daad­wer­kelijk alleen maar liedjes van Rod Stewart hoorde, werd er een team van spe­ci­a­listen bijgehaald.

Een oorzaak van het pro­bleem werd niet gevonden, noch werd er één of andere gees­te­lijke afwijking gecon­sta­teerd. Daar de meneer geen prak­tische hinder ondervond van de een­tonige pop­muziek in zijn hoofd, werd het onderzoek al gauw afge­blazen. Ten einde raad belde de vriendin van de meneer naar een vriend in Londen, met de wan­hopige vraag of men daar iemand kende die iemand kende die wist waar Rod Stewart woonde. Toe­vallig kende de Lon­dense vriend bij hem in de straat een oud dametje dat in een ver ver­leden nog onkruid had gewied op het landgoed van de popster.

Via allerlei admi­ni­stra­tieve omwegen en met veel tele­fo­nisch geslijm, werd er een soort van audi­ëntie geregeld. Op een mooie len­tedag ging de meneer op bezoek bij de man die al jaren in zijn hoofd woonde. Rod Stewart was in eerste instantie nogal arg­wanend, maar toen hij na een tijdje begreep dat het geen grap was, kreeg hij sym­pathie voor de meneer. Rod stelde de meneer en zijn vriendin voor om een weekje vakantie te nemen op zijn luxueuze landgoed, om op die manier mis­schien iets wijzer te worden over de hele kwestie.

Er werd geen oplossing gevonden voor het vreemde pro­bleem. De meneer en Rod ont­dekten wel een ander fenomeen, dat zo mogelijk nog vreemder was. Het gebeurde wel eens dat de meneer helemaal geen liedje in zijn hoofd had. Zo gaat dat met die liedjes. Toeval of niet, maar elke keer als het hoofd van de meneer melo­disch gezien leeg was, kreeg Rod Stewart hoofdpijn. Nu had de zanger al wel langer last van migraine, maar nog nooit had hij er een of ander patroon in gezocht. Dat patroon was er dus blijkbaar wel. Geen liedje in het hoofd van de meneer, bete­kende hoofdpijn voor Rod. Of er een oor­za­kelijk verband was tussen de twee feiten, werd nooit dui­delijk. Dat het uiterst vreemd was, daarover was iedereen het eens.

Dit bizarre verhaal leidde uit­ein­delijk nergens heen. De meneer zelf pro­beerde zijn geneurie zoveel mogelijk voor zichzelf te houden, en behoedde zijn vriendin aldus voor over­spanning. Rod Stewart houdt sindsdien regel­matig contact met de meneer. Als hij migraine heeft, belt hij hem even op en zingt voor hem één van zijn vele hits door de telefoon. Op die manier krijgt de meneer weer een liedje in zijn hoofd, en ver­dwijnt Rods hoofdpijn als sneeuw voor de zon.

5 reacties

  1. Drs. Johan Arendt Happolati schreef:

    Bizar…
    Absurd…
    Je blijft lezen en op het einde blijf je een beetje ver­dwaasd achter. Dat je denkt van ‘wat is me nou in godsnaam over­komen’. Zoiets. Leuke ervaring.

  2. Yuri schreef:

    Fijn dat u over een ervaring spreekt, Drs. H.
    En neem gerust iets te drinken als de ver­warring te groot wordt…

  3. Jozef schreef:

    Sterk. Zeer sterk. Proza van één van de hogere planken.

  4. urbainalpain schreef:

    Heel een­voudig en tevens goed geschreven. Jammer dat er geen vleugje seks aan te pas kwam, bij dat aan­recht. Uit­ein­delijk leest een mens hier ook een beetje voor de seks. We kunnen daar maar beter eerlijk over zijn. En als dat por­no­gra­fische gespetter dan ont­breekt, nou ja, dan kan een mens inderdaad een beetje ver­dwaasd ach­ter­blijven zoals dit eerder ook de heer Hip­poliet overkwam.
    Het zou met Al Stewart geen waar zijn geweest, dat totaal gebrek aan seks in deze ver­telling. Die heeft niet voor niets een hit gehad die han­delde over het jaar van het poesje.
    Maar aan­recht­ge­buffel of geen aan­recht­ge­buffel, ik voelde mij als ’t ware bevrijd na lezing van de novelle in kwestie. Vooral omdat het allemaal zo een­voudig en zo goed geschreven was.

  5. J schreef:

    ach urbain. hot legs, do you think i’m sexy, het is alles in da mind. hoofdpijn gaat alleen door sex weg, dat weet iedereen toch ;)

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *