Maggie May Migraine
Iedereen heeft weleens een liedje in zijn hoofd. Volgens mij heeft eigenlijk iedereen bijna voortdurend een liedje onder de pannen. Ook als je er niet op let, zit er ergens wel een deuntje of enkele zinsneden verscholen die niet veel nodig hebben om naar de oppervlakte te floepen. De liedjes in de hoofden van mensen berusten zelden op een bewuste keuze en zijn al even zelden een weerspiegeling van de muzieksmaak van de drager in kwestie.
Tot zover de inleiding. Er was eens een meneer die altijd met een liedje van Rod Stewart in zijn hoofd zat. Altijd Rod. Nooit eens iemand anders. Maggie May, Hot Legs, Da Ya Think I’m Sexy, allemaal passeerden ze wekelijks de revue. Het duurde voor de meneer gemiddeld twee tot drie weken om de volledige Best Of van de schotse bard langs zijn geestesoor te horen passeren.
De meneer was er na al die jaren zodanig aan gewend geraakt, dat hij er zich verder geen vragen bij stelde. Bovendien zag hij het als een zegen dat hij nooit K3’s Tele-Romeo of iets van The Backstreet Boys tussen zijn oren had. Zijn muzieksmaak was niet diepgaander dan wat er in de gemiddelde hitparade te vinden is, dus vanuit dat oogpunt was Mister Stewart niet eens zo’n slechte keuze.
Maar de vriendin van de meneer had er iets meer moeite mee. In het begin van hun relatie vond ze het vooral bizar en wel eens grappig, en herhaaldelijk was de vreemde auditieve anomalie van haar partner een succesvol gespreksonderwerp op familiefeestjes. Maar naarmate de jaren verstreken, en naarmate de meneer steeds vaker I don’t wanna talk about it stond te neuriën aan het aanrecht, kreeg ze het bij momenten erg moeilijk. Te meer daar haar liefde voor Enya en Clannad niet echt te verzoenen was met de voorkeuren van ’s mans hersenpan.
Daarom besloot ze op zeker moment om de man van wie ze hield naar een psychiater te sturen. Enigszins tegen zijn zin ging de meneer op gesprek bij een dokter die gespecialiseerd was in compulsieve gedragingen en ideeën. De dokter dacht aanvankelijk dat het een waanidee was, maar toen nader onderzoek uitwees dat de meneer daadwerkelijk alleen maar liedjes van Rod Stewart hoorde, werd er een team van specialisten bijgehaald.
Een oorzaak van het probleem werd niet gevonden, noch werd er één of andere geestelijke afwijking geconstateerd. Daar de meneer geen praktische hinder ondervond van de eentonige popmuziek in zijn hoofd, werd het onderzoek al gauw afgeblazen. Ten einde raad belde de vriendin van de meneer naar een vriend in Londen, met de wanhopige vraag of men daar iemand kende die iemand kende die wist waar Rod Stewart woonde. Toevallig kende de Londense vriend bij hem in de straat een oud dametje dat in een ver verleden nog onkruid had gewied op het landgoed van de popster.
Via allerlei administratieve omwegen en met veel telefonisch geslijm, werd er een soort van audiëntie geregeld. Op een mooie lentedag ging de meneer op bezoek bij de man die al jaren in zijn hoofd woonde. Rod Stewart was in eerste instantie nogal argwanend, maar toen hij na een tijdje begreep dat het geen grap was, kreeg hij sympathie voor de meneer. Rod stelde de meneer en zijn vriendin voor om een weekje vakantie te nemen op zijn luxueuze landgoed, om op die manier misschien iets wijzer te worden over de hele kwestie.
Er werd geen oplossing gevonden voor het vreemde probleem. De meneer en Rod ontdekten wel een ander fenomeen, dat zo mogelijk nog vreemder was. Het gebeurde wel eens dat de meneer helemaal geen liedje in zijn hoofd had. Zo gaat dat met die liedjes. Toeval of niet, maar elke keer als het hoofd van de meneer melodisch gezien leeg was, kreeg Rod Stewart hoofdpijn. Nu had de zanger al wel langer last van migraine, maar nog nooit had hij er een of ander patroon in gezocht. Dat patroon was er dus blijkbaar wel. Geen liedje in het hoofd van de meneer, betekende hoofdpijn voor Rod. Of er een oorzakelijk verband was tussen de twee feiten, werd nooit duidelijk. Dat het uiterst vreemd was, daarover was iedereen het eens.
Dit bizarre verhaal leidde uiteindelijk nergens heen. De meneer zelf probeerde zijn geneurie zoveel mogelijk voor zichzelf te houden, en behoedde zijn vriendin aldus voor overspanning. Rod Stewart houdt sindsdien regelmatig contact met de meneer. Als hij migraine heeft, belt hij hem even op en zingt voor hem één van zijn vele hits door de telefoon. Op die manier krijgt de meneer weer een liedje in zijn hoofd, en verdwijnt Rods hoofdpijn als sneeuw voor de zon.
Bizar…
Absurd…
Je blijft lezen en op het einde blijf je een beetje verdwaasd achter. Dat je denkt van ‘wat is me nou in godsnaam overkomen’. Zoiets. Leuke ervaring.
Fijn dat u over een ervaring spreekt, Drs. H.
En neem gerust iets te drinken als de verwarring te groot wordt…
Sterk. Zeer sterk. Proza van één van de hogere planken.
Heel eenvoudig en tevens goed geschreven. Jammer dat er geen vleugje seks aan te pas kwam, bij dat aanrecht. Uiteindelijk leest een mens hier ook een beetje voor de seks. We kunnen daar maar beter eerlijk over zijn. En als dat pornografische gespetter dan ontbreekt, nou ja, dan kan een mens inderdaad een beetje verdwaasd achterblijven zoals dit eerder ook de heer Hippoliet overkwam.
Het zou met Al Stewart geen waar zijn geweest, dat totaal gebrek aan seks in deze vertelling. Die heeft niet voor niets een hit gehad die handelde over het jaar van het poesje.
Maar aanrechtgebuffel of geen aanrechtgebuffel, ik voelde mij als ’t ware bevrijd na lezing van de novelle in kwestie. Vooral omdat het allemaal zo eenvoudig en zo goed geschreven was.
ach urbain. hot legs, do you think i’m sexy, het is alles in da mind. hoofdpijn gaat alleen door sex weg, dat weet iedereen toch ;)