Japanners zijn stom

Er kwam een man aan­ge­fietst met een gevulde plastic zak uit de Del­haize aan zijn stuur. Hij stopte voor het rode licht. Hij zag er een beetje slonzig uit. Oude rafe­lende jas en scheve pet op het hoofd. Toen het licht op groen sprong, en hij wilde ver­trekken, scheurde één van de hand­vaten van de plastic zak. De zak gleed van het stuur en de helft van de inhoud kled­derde onge­nadig tegen het fietspad. Een flesje bier spatte uit elkaar en besmeurde de slonzige broek van de man. Een pot may­o­naise ont­plofte als een over­rijpe puist. In de zak zaten verder nog wat spullen die door het bier en de may­o­naise plots­klaps onbruikbaar werden. Onder andere een krant en een krop sla. Verder was het niet echt dui­delijk welke waren de man nog gekocht had, maar dat was ook niet meer belangrijk.

Terwijl een zestal fietsers de ravage met een boogje pas­seerden, zat er voor de man niets anders op dan zijn fiets aan de kant te zetten, en zijn geha­vende inkopen bij elkaar te schrapen. Daar slaagde hij moeizaam in, onderwijl het licht weer op rood vloekend. Het ramp­toe­risme rond het kruispunt tierde welig. Het gebroken bier­flesje en de over­blijf­selen van de pot may­o­naise legde de man tegen een paal, als waren het graf­re­li­kwieën. De overige – onge­broken maar besmeurde – waren propte hij weer in de gescheurde zak. Toen zette hij zijn fiets aan de kant, en met de geha­vende inkopen in beide armen geklemd trok hij terug naar de Del­haize. Ver­moe­delijk om een nieuw zakje.

Aan de andere kant van het kruispunt stond een groepje japanse toe­risten een authentiek vlaams flat­gebouw te bewon­deren. Ze waren net uit hun lelijke toe­ris­tenbus gestapt, en de als hals­ketting tegen de borst gedra­peerde tele­lenzen waren niet te tellen. Toen één van hen het tafereel aan de overkant in de gaten kreeg, porde hij zijn collega’s aan en een twin­tigtal spleetogen werden plot­seling gericht op de slonzige man met het gescheurde zakje. De tele­lenzen werden in paraatheid gebracht, en er ont­stond een koe­ter­waals geloe­zemoes van jewelste. De japanners bleven het tafereel gade­slaan, als aan­schouwden ze een mete­o­riet­inslag. Toen de slonzige man met het gescheurde zakje het kruispunt overstak, richting Del­haize, pas­seerde hij zijn tactloze toe­schouwers. Kwaad en ver­bou­we­reerd stapte hij langs hen door. De tele­lenzen en open­ge­sperde monden draaiden de hele tijd mee met de man, totdat hij honderd meter verder de draai­deuren van het groot­wa­renhuis bin­nen­wan­delde. Enkele onfor­tuin­lijke japanners zonder foto­toestel dromden samen rond de digitale exem­plaren van hun mede­rei­zigers en bewon­derden met kin­der­lijke kreetjes het vers geschoten materiaal.

Ik had zin om de gebroken pot may­o­naise en het zan­derige bier op een bordje aan de schaam­teloze toe­risten aan te bieden met de mede­deling dat het hier een authentiek en ver­fijnd vlaams streek­ge­recht betrof. Maar omdat ik geen karate kan, deed ik dat maar niet.