Brundle-fly Pfaff
Het pleidooi van Geert Bourgeois voor meer rijkeluis-soaps op de openbare omroep was niet in dovemansoren gevallen. Om zijn statement meer kracht bij te zetten had hij Kelly en Lindsey Pfaff uitgenodigd in de studio’s van Radio Donna, waar ze met veel plezier de opvoedkundige waarde en de inspirerende metafysica van hun avonturen uit de doeken deden. De adoratie van Kelly voor Laura Lynn, de laatste vlaamse engel, schiep onmiddellijk een band met onze minister. Want ook meneer Bourgeois draagt de vlaamse volkscultuur hoog in het vaandel, dat is bekend. Toen deugniet Lyndsey echter plots verkondigde dat ze toch meer van Bobbie Williams hield, vond Geert het nodig in te grijpen. Hij probeerde Lyndsey diets te maken dat de authentieke schlager-feel bij Bobbie Williams toch enigszins ontbrak, en dat het juist dát was waar onze nationale radio zoveel behoefte aan had. Hij fabriceerde ook nog fluks een ingewikkelde algoritmische redenering waaruit bleek dat de songs van Bobbie Williams hem door de geesten van homofiele neo-nazi’s worden ingefluisterd, en aldus geenszins beantwoorden aan de educatieve waarde die muziek toch in de eerste plaats dient te bezitten. Lyndsey had echter geen oren naar dit alles en voor haar lieve zuster het goed en wel besefte, begon ze – live op de nationale radio – aan één van haar wereldvermaarde the fly-imitaties.
The Fly was Lyndseys absolute favo topfilm aller tijden ter wereld in het universum ever oneindig, en ze citeerde er te pas en te onpas uit. Het was niet de eerste keer dat ze haar Brundle-fly impressie uit de kast haalde wanneer ze haar zin niet kreeg. Het is een blijft een koppig opdondertje, die jongste telg aan de stamboom van peetvader Pfaff. Terwijl ze haar galblaas uitkotste over de suikerwafel die ze van Leen Demaré had gekregen, maakte Lyndsey allerlei wansmakelijke geluiden, waarbij het haar blijkbaar niet kon schelen dat ook de microfoon dodelijk werd getroffen door de bijtende maagsappen. Geert Bourgeois, die de schade wilde inperken, deed wat elke heldhaftige minister op dat moment zou doen. Hij nam de vliegenmepper en begon als een wildeman Lyndsey in het gezicht te slaan. Algauw bedaarde de Aliplast-dochter, mede door de berispingen van haar oudere zus en het zien van de gelaatskleur van Leen Demaré, die steeds meer op een slecht gebakken spiegelei ging lijken.
Die avond schreef Laura Lynn in haar dagboek: «Het zijn fijne mensen, die Pfaffs, maar suikerwafels eet ik nooit meer.» En daarmee had ze meteen de eerste strofe voor een nieuwe hit klaar.
Uw grijsgroene gelaatskleur mag er anders ook zijn.
Dat is een lotion om insecten buiten te houden.
“Hopelijk kunnen we de beelden van dit voorval binnenkort op de betere commerciële zender bewonderen.”
Fijn huisdier trouwens, Yuri (Cronenberg? Uw alter-ego? Waar ben je met die Maanzand gebleven!).