Beter laat dan nooit

Een jaar geleden ongeveer belde ik met mijn lief. Eén dagje voor ik haar amster­damse stulp met een wel­ver­diend bezoekje zou vereren, meldde ze me dat er al nieuwe lakens op het bed lagen. Dat kaderde in een uit­ge­kiend olfac­to­risch plan om het bed toch dat frisse gevoel van schone lakens te geven, maar tege­lij­kertijd ook die sen­satie van besla­penheid. De nacht voor­af­gaan­delijk aan mijn komst, zou ze het bed namelijk op enthou­siaste wijze van een ongekend lij­felijk aroma voorzien. Een dag later zou ik dan blij kunnen weg­zakken in een cocktail van frisse lakens en de zoete lijfgeur waar ik zo van hou. Het was toen dat het me begon te dagen dat ik de vrouw van mijn dromen had gevonden.
Beter laat dan nooit.

Vijf jaar geleden ongeveer belde ik in een droom met mijn huidig lief. Ik wist toen nog niet dat de dame uit mijn droom ooit mijn lief zou worden, maar het was wel typisch zo’n droom waarvan je ver­moedt dat er meer achter zit. En in die droom belde ik dus met haar. Zij belde mij, want ik haat tele­fo­neren. Ze vroeg of ik zin had in een kopje koffie. Dat had ik. Toen spraken we gelijk af in een café vijf jaar later. De rest is geschie­denis. Ten­minste, dat vermoed ik. Want toen ik ’s och­tends wakker werd, kon ik mij de droom niet meer her­in­neren. Toen stond ik op.
Beter laat dan nooit.

Tien jaar geleden ongeveer belde ik met mijn toen­malig lief. Ze was kwaad omdat ik maar weer niet hard genoeg had gestu­deerd. Ik vond dat ze zich daar niet mee te moeien had en haakte in. Om mijn hoofd in de wind te zetten, ging ik wat wan­delen. Ik kwam langs het station en ging op een bankje naar de treinen zitten kijken. Ik voelde me rot en ellendig, zoals prille twin­tigers zich uitermate rot en ellendig kunnen voelen. Er gaapte een grote leegte in mijn hoofd, die ik maar niet opgevuld kreeg. Er stopte een trein. Een boe­mel­trein. Er stapte een meisje van de trein met dreads en een flitsend groen kof­fertje en een hart vol warme dingen. Ik kende haar niet, maar ik voelde wel iets weg­glijden. Een toen­malige frank. Door de leegte in mijn hoofd duurde het ongeveer tien jaar voor ik de frank hoorde vallen.
Beter laat dan nooit.