Webloggen stinkt (003)
De kat van de buren heeft in mijn vinger gebeten. Dat deed werkelijk buitenzinnig veel pijn. Het ellendige rotbeest zat een dag of twee opgesloten in mijn woonkamer en was buiten zichzelf van angst. Dat wil zeggen: ze zat compleet verstijfd onder de zetel. Ik probeerde haar eerst met een losliggende gordijnstok aan te porren zichzelf in beweging te zetten, maar ze bleef als versteend zitten. Toen ik haar – mijn arm over de zetelleuning – wilde vastpakken, draaide ze haar kaakgewricht in mijn richting en gaf een knauw van heb-ik-jou-daar in mijn linkerwijsvinger. Jongens jongens wat heb ik staan brullen. Ik ken het woord fuck maar in enkele talen, maar als het bloed je – letterlijk – onder de nagels staat, wordt elke druiloor een polyglot.
En dat beest bleef zitten. Ongelooflijk. Ik liep daar al jodelend de hinkstapsprong te herdefiniëren en die luie kat bleef op haar dooie gemak achter de zetel zitten. Asjeblief zeg. Ga eens lopen als je bang bent. Dat zou ik doen tenminste. Als ik twee dagen onder een zetel zou moeten zitten en er zou dan iemand met een gordijnstok aan mijn kont gaan zitten, verrek zeg. Ik zou niet vlug genoeg kunnen lopen.
Maar goed. Zo’n kat weet niet eens wat een kont is, laat staan een gordijnstok.
(Yuri Maanzand, doctor in de doctor in de doctor in euh pff)
dergelijk rotbeest zou het van mij niet meer kunnen navertellen hebben…
sommige mensen zouden geen katten moeten hebben
verstijft van angst noemen ze het ook wel.
nog steeds typ ik steevast http://www.maanzand.com,
maar het is nu allang maanzand.com
gekgekgek
zouden mensen, als ze verhuisd zijn, soms nog per ongeluk binnenwandelen in hun oud huis?
de nutteloze poster
www of geen www, maakt geen reet uit.
je komt altijd hier terecht
en ik wandel nog regelmatig zelf http://www.maanzand.be binnen, je moet niet vragen…
Het interieur van het café is steevast ook een droevig gespreksonderwerp. Als dat ter sprake komt weet je dat het niets wordt.
Tenzij je de interieur-architect wil versieren, natuurlijk.
haha