• Wannes Daemen

Stokjes stinken

Een stokje is een ver­klein­woord voor stok. Het is ook zo’n typisch esta­fettair weblogfe­nomeen waar ik schurft van krijg nog voor het begint te jeuken. Ik kreeg zo’n stokje toe­ge­worpen in het midden van een autonoom afge­kon­digde pauze, dus u begrijpt de frons in mijn wenkbrauw.

Maar laten we niet zeuren. De wereld zit vol ver­ras­singen. Ik kreeg het stokje toe­ge­worpen uit appel­blauw­zee­groene richting, en dat alleen is reden genoeg om me gevleid te voelen. Bovendien neem ik schaam­teloos elke uit­daging aan, al was het maar om er op sub­ver­sieve wijs mijn ding mee te doen en jullie allemaal eens flink op de zenuwen te werken.
Bij deze.

1. Wat is de totale grootte aan muziek­be­standen op je computer?
Ongeveer 6 hectare, orkest niet meegerekend

2. Wat is je laatst gekochte cd?
Ik zou hierop iets kunnen ant­woorden in de zin van Ik koop enkel vinyl of Ik steel alleen muziek, maar liever nog zeg ik gewoon Komt u hier vaak? en Vince, heb je nog van die olijke Arwen-stickers?

3. Wat is let­terlijk het laatst geluis­terde nr voor je dit bericht las?
Leven en dood in de ast van Stijn Streuvels

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Vorige week heb ik staan brullen tegen een oud vrouwtje. Ik kon er echt niks aan doen. Ik stond in de plaat­se­lijke was­se­rette mijn naar alpen­weiden geu­rende hand­doeken op te vouwen, toen ik merkte dat er een krom­ge­bogen gerimpeld dametje mij wilde assis­teren met het leeg­halen van de machine.
Nu staat dat soort – door wild­vreemden uit­ge­voerde – acti­vi­teiten toe­vallig torenhoog aan­ge­schreven in mijn ’toptien van ambe­tante dinges’, dus ik meldde het vrouwtje vrien­delijk dat dat niet nodig was. De intel­li­gente lezer heeft op dit punt in het avontuur natuurlijk al lang door dat het dametje potdoof is, maar dat merkte ik – domkop – op dat moment niet onmiddellijk.
Onver­stoorbaar ging ze verder en haalde mijn sokken en onder­broeken uit de trommel. Juk. Mijn hoogst­per­soon­lijke inti­miteit in de handen van een onbe­kende. Ik drong aan en zei dat ik dat wel zelf zou doen, maar niks hoor. 
Na zes opmer­kingen ging ik er van uit dat ze het moed­willig deed om me te pesten, dus brulde ik haar krachtig toe dat het goed geweest was.
Arme oma. Ze schrok zich te pletter, ver­ont­schul­digde zich uit­voerig en trok zich schuchter terug achter haar Dag Allemaal.
Ik voelde me alsof ik een klein lief kui­kentje had platgetrapt.

5. Aan welke 3 per­sonen geef jij het stokje door en waarom?
Ten eerste aan Inge, omdat ik er quasi van over­tuigd ben dat ze er niks mee zal aan­vangen maar toch hoop dat ze er blij mee is.
Ten tweede aan Urbain Alpain, omdat ik er quasi van over­tuigd ben dat hij er niks mee zal aan­vangen en omdat hij ver­ant­woor­delijk is voor één van Maan­zands vreemdste com­ments.
Ten derde aan Filip Dewinter, omdat ik er quasi van over­tuigd ben dat hij er niks mee zal aan­vangen en omdat hij zo’n mooie glimlach heeft.

6 reacties

  1. jessie schreef:

    Te horen aan de ach­ter­grond­muziek houdt Dewinter wel van cocooning bij kaars­licht en cock­tails met parapluutjes.

  2. cms schreef:

    ja getver! ik was ver­geten zelf sub­versief te zijn..maar goed, ik ben in 2005 meer toe­geeflijk geworden… :-)

  3. Vryage schreef:

    appor­teren is voor honden

  4. Isabel schreef:

    Maar dat is toch geen echt stokje?

  5. Inge schreef:

    Wie zijn wij om niet blij te zijn met een presentje?

    Sub­versief zou pas zijn om dit stokje netjes aan te nemen en braaf te beantwoorden.

  6. urbainalpain schreef:

    Sorry Yuri, maar ‘stokjes’ inte­res­seren mij inderdaad helemaal niet. Mijn groot­vader zaliger liep met een stok en als die mens die stok ‘doorgaf’ dan kon je maar beter dekking zoeken wilde je een beetje toonbaar verder leven. Ik zal mijn energie bewaren voor ‘vreemde comments’.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *