Sleeën (02)

Je stapte van de trein. Ik had op het perron op je staan wachten terwijl ik de tijd als stroop langs me heen voelde glijden. Enkele dagen voorheen had ik in mijn hoofd een kadootje uit­gepakt dat me aan mid­del­eeuws frans huis­per­soneel deed denken. Dat begrijpen alleen de mensen die haar toen hadden zien bukken. Een blije buk die me met de dui­ze­ling­wek­kende diepgang van dat draai­erige drie­hoekje con­fron­teerde. Een drie­hoekje dat jou inspi­reerde tot een tweede blije buk. Een onver­wachte blije buk met vertier in het ver­schiet. Maar dat wist ik toen nog niet. 

En toen stapte jij van de trein. Je blije buk had me zodanig van de wijs gebracht dat ik vroeg of je niet even echt voor me wilde bukken. Al was het maar heel even, en het hoefde niet eens zo’n diepe buk te zijn. Ik wilde me er even van ver­ge­wissen of de woorden die ik uit mijn klavier haalde de toetsing aan de rea­liteit konden weer­staan. In den beginne bleek ik niet eens het ver­schil tussen Rot­terdam en Amsterdam te kennen, maar al bij al viel het nog erg mee. Dat is een under­sta­tement uiteraard.

Deze alinea zal alles ver­dui­de­lijken. Maanzand is geen weblog, en ik schrijf helemaal niet over mezelf. U leest wat ik schrijf, en u begrijpt er wel­licht geen halve cen­ti­meter van. De vraag rijst of ik mezelf nader moet ver­klaren. Dat moet niet natuurlijk. Ik ver­klaar nader wat ik wil. Of u dat leuk vindt, zal me eerlijk gezegd worst wezen. Of u weet wat blij bukken is? Natuurlijk weet u dat. Of u het ver­schil kent tussen zij en jij? Of ik moet ver­tellen dat ik alles aan vriend L. te danken heb? Vriend L. weet dat, daar ben ik zeker van.

Het ging als volgt: Ik zat met vriend L. aan een tafeltje te genieten van de dingen waar alleen vriend L. en ik van kunnen genieten (mys­terie nr. 1). Vriend L. maakte mij opmerkzaam op haar, hup­pelend. Zij (toen nog jij – mys­terie nr. 2) hup­pelde van vriend naar vriend en pres­teerde het om mij tege­lij­kertijd aan mid­del­eeuws frans huis­per­soneel te doen denken (mys­terie nr. 3). Als ik niet mij zou zijn, maar iemand anders (mys­terie nr. 4), dan was ik waar­schijnlijk ter plekke op haar (toen nog je) toe­ge­stapt met een knaller van een ope­ningszin waarin de woorden blond, glooiing, ont­bijten, engel, roede, boter en dit kon wel eens het begin zijn een onvoor­spelbaar huwelijk aan­gingen. Dat deed ik gelukkig niet. Ik deed iets anders. Ik schreef haar (toen nog je) neer en ik las dat het goed was. Als iemand haar (toen nog jou) herkent, dank haar dan uit de diepte van mijn bodemloze hart. Daarna kreeg ik van jou (jij dus, zij niet – mys­terie nr. 5) een blije buk toe­ge­worpen. Omdat blij bukken mensen blij maakt, zei je nog.

En toen stapte je (jij dus, zij niet, maar toch ook een beetje zij – mys­terie nr. 6) van de trein. Als je als man op een trein staat te wachten, en je voelt dat je hart elk ogenblik over­rompeld kan worden (over­rompeld als in er vallen padden uit de lucht), dan kom je stoom te kort. Als ik zenuw­achtig ben, dan ga ik altijd een beetje stomen. Niet elke vorm van zenuw­ach­tigheid leidt tot stoom, laat dat dui­delijk zijn (of ondui­delijk – mys­terie nr. 7), maar zenuw­ach­tigheid die met sleeën te maken heeft, leidt in mijn geval zo goed als altijd tot stoom.

Goed. Wat heeft sleeën met stomen te maken? Wat is sleeën – dat weet u echt wel – en wat is stomen? Stomen is wat er gebeurt als er in je blikveld drie­hoekjes opduiken die zin geven om te sleeën. Afge­lopen winter viel er wel­iswaar weinig te sleeën – let­terlijk dan, maar in mijn hoofd kan je altijd sleeën. Komt u maar eens kijken. En bukt u mis­schien even, dat sleet wat vlotter. Mys­terie nr. 8? I couldn’t care less.

Maar. Jij stapte dus van die trein. Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toe­geven dat ik op dat eigenste perron-stroop-stoom-moment al zin had om je te zoenen. Ik dacht toen: laat ik even afwachten en goed opletten in welke richting je lippen zich tuiten. Dat was al een kemel van formaat. Hier bij ons tuiten we slechts één keer, maar in Amsterdam (Amsterdam? Mys­terie nr. 9 mis­schien) doen ze alles drie keer op rij. Dat is leuk. Mijn lippen maakten een vreemde bocht omdat ze niet goed wisten of het nu rechtdoor of de eerste links was, maar die vreemde kronkel werd gelukkig gecounterd door het drieluik dat jij op mijn wangen plakte. Je zag geen steek meer voor ogen op dat perron. Van de stoom uiteraard. Als u erbij was geweest, dan had u naar alle waar­schijn­lijkheid het spek­takel doorheen mist­banken moeten missen. Maar u was er niet bij, en dat is maar goed ook. Ik hou niet zo van pottenkijkers.

Dus. Om kort even samen te vatten.
Zij bukte. Ik blij. Jij bukte. Ik nog blijer.
Is dat alles? Dat is wer­kelijk alles.
Mys­terie nr. 10.

Tien is een rond getal. Jij ook. Jij bent ook een rond getal. Als ik de tel kwijt ben, dan kronkel jij je in drievoud om me heen. En dan voel ik je rond me. Ik voel je mals en rond. Niet rond als in Rubens, maar rond zoals de cirkel is. En dan hoef ik niet meer te tellen.

Wis­kunde is toch nooit mijn lie­ve­lingsvak geweest.