• Wannes Daemen

P.I.S. (Pfaff In Space)

Vanuit het kleine ronde raampje van zijn capsule – de Aliplast Chal­lenger – keek Jean-Marie Pfaff neer op de aarde. Zijn zelf­ge­maakte raket had zonet onze damp­kring ver­laten en de kleine groene planeet werd kleiner en kleiner. De boord­motor ronkte gemoe­delijk en de raket won zien­derogen aan snelheid. Op de radio klonk Songs of Love and Trans­pi­ration van wereldster Dana Winner en Jean-Marie nam een slok van zijn glas zelf­ge­brouwen whisky. Daarvan had hij altijd een voor­raadje bij zich op zijn vele ruim­te­reizen en hij kon er gretig van genieten tijdens momenten van melancholie.

Zo ver van huis miste hij zijn familie natuurlijk erg. De glimlach van zijn vrouw, de levens­vreugde van zijn dochters, de grappen en grollen van zijn olijke schoon­zoons en de nimmer afla­tende pam­per­fetisj van bompa Pfaff; het waren dingen die hem tot ver in het uni­versum tot mij­mering konden aanzetten.

Terwijl Dana zong van I left my tanga in El Segundo, merkte onze held iets eigen­aardigs op. Op het schermpje van zijn radar werd een klein stipje zichtbaar. Nu zijn kleine stipjes op zich niet zo vreemd – het heelal hangt zowat aan elkaar van kleine stipjes, maar dit kleine stipje bevond zich op enkele meters van de raket. Bovendien leek het stipje dich­terbij te komen. Snel. Razendsnel. Het ver­ve­lende aan zelf­ge­bouwde raketten – althans die van de familie Pfaff – is dat er geen ach­ter­uit­kijk­spiegels zijn. Daardoor kon kapitein Pfaff niet even checken wat er precies met zo’n enorme snelheid toe­ge­suisd kwam en zag hij zich genood­zaakt het zekere voor het onzekere te kiezen. Het inter­stel­laire hazepad met name. Hij scha­kelde over naar Warp­speed 6. Dat had hij van Sam geleerd op Bras­schaatse verkavelingsweggetjes.

Het vlie­gende tuig begon grommend te trillen als aanloop naar de ver­snelling, en net op het moment dat Jean-Marie ach­terover werd gedrukt in het stoeltje van zijn cockpit, ver­scheen er op zijn radar naast het kleine stipje een tekst­ballon. «Merde», wist hij nog net te zeggen voordat zijn schip met een dui­ze­ling­wek­kende vaart het onge­kende zwart tegemoet vloog. De tekst­ballon kwam van Carmen, die haar eega wilde aan­manen een halve kilo kalfs mee te brengen, maar het was te laat. De afstand en de snelheid stegen algauw torenhoog uit boven het men­selijk bevattingsvermogen.

«Ach», dacht Jean-Marie, «het zal wel niet belangrijk zijn», en «Wat is het leven van een ruim­te­vaarder schoon». Tevreden glim­lachte hij in zichzelf en nipte van zijn whisky.

12 reacties

  1. Zezunja schreef:

    Life is all about stipjes.
    (en een halve kilo kalfs)

  2. thomas schreef:

    als ik aan jean-marie pfaff denk, denk ik niet aan ruimtereizen.
    ik snap dit niet zo goed, denk ik.

    mis­schien denk ik wel wat te veel voor mijn lengte

  3. alexia schreef:

    wie kan mij aan het adres helpen van de pfaffs

  4. Yuri schreef:

    De laatste persoon op aarde die het adres van de familie Pfaff kende, was Karel Woytila.
    Too bad…

  5. Lijne schreef:

    Heeft iemand het adres van Jean-Marie Pfaff???Aub???????

  6. Yuri schreef:

    Waarom? Is hij de weg kwijt?

  7. Pfaff-fan schreef:

    Beste Alexia en Lijne,

    Voor het adres van de pfaffs kun je een mailtje sturen naar: tom.wullaert@skynet.be
    Tom is namelijk de secre­taris van de familie Pfaff.

    Groetjes!!

  8. Yuri schreef:

    En dan vraag ik mij af: ben jij een Pfaff-fan of de Pfaff-fan?

  9. gracy schreef:

    kan iemand gewoon het adres van de pfaffs er op zetten? ik ben necht hopeloos een hopeloze fan xxx

  10. Yuri schreef:

    Necht Hopeloos?
    Met zo’n naam zou ik ook alleen maar naar de Pfaffs kijken.

  11. petra schreef:

    jean marie pfaff [gecen­su­reerd].

    kelly pfaff [gecen­su­reerd].

    trap niet in nep­hyves van de pfaffs, ze staan er niet op.
    kijk maar op http://www.jmpfaff.be

  12. Peke schreef:

    Kijk.…allemaal goed en wél, leuke familie, maar jammer dat die reeks “De Pfaffs” moest heten, want het doet me denken aan zo een onge­loof­lijke dikke blaas die ooit eens een spor­tieve pres­tatie neer­zette ten tijde dat de dieren nog spraken. En volgens hem bleef den tijd stille staan. Ik keek pertan graag naar de serie om de sukkel zijn toe­spraken te zien en horen over zijn werken van barm­har­tigheid. Ik ben Jean-marie en ik kak hoger dan mijn gat hangt.Dat came­ra­mensen zo een nek zélfs op een breed­beeld­scherm krijgen…chapeau!! Maar ik stopte met kijken en uit­lachen, want dat is de enige manier om zo een flopdrol van mijn scherm te krijgen en te houden. Zet het op FB: Komaf met Pfaff.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *