P.I.S. (Pfaff In Space)

Vanuit het kleine ronde raampje van zijn capsule – de Aliplast Chal­lenger – keek Jean-Marie Pfaff neer op de aarde. Zijn zelf­ge­maakte raket had zonet onze damp­kring ver­laten en de kleine groene planeet werd kleiner en kleiner. De boord­motor ronkte gemoe­delijk en de raket won zien­derogen aan snelheid. Op de radio klonk Songs of Love and Trans­pi­ration van wereldster Dana Winner en Jean-Marie nam een slok van zijn glas zelf­ge­brouwen whisky. Daarvan had hij altijd een voor­raadje bij zich op zijn vele ruim­te­reizen en hij kon er gretig van genieten tijdens momenten van melancholie.

Zo ver van huis miste hij zijn familie natuurlijk erg. De glimlach van zijn vrouw, de levens­vreugde van zijn dochters, de grappen en grollen van zijn olijke schoon­zoons en de nimmer afla­tende pam­per­fetisj van bompa Pfaff; het waren dingen die hem tot ver in het uni­versum tot mij­mering konden aanzetten.

Terwijl Dana zong van I left my tanga in El Segundo, merkte onze held iets eigen­aardigs op. Op het schermpje van zijn radar werd een klein stipje zichtbaar. Nu zijn kleine stipjes op zich niet zo vreemd – het heelal hangt zowat aan elkaar van kleine stipjes, maar dit kleine stipje bevond zich op enkele meters van de raket. Bovendien leek het stipje dich­terbij te komen. Snel. Razendsnel. Het ver­ve­lende aan zelf­ge­bouwde raketten – althans die van de familie Pfaff – is dat er geen ach­ter­uit­kijk­spiegels zijn. Daardoor kon kapitein Pfaff niet even checken wat er precies met zo’n enorme snelheid toe­ge­suisd kwam en zag hij zich genood­zaakt het zekere voor het onzekere te kiezen. Het inter­stel­laire hazepad met name. Hij scha­kelde over naar Warp­speed 6. Dat had hij van Sam geleerd op Bras­schaatse verkavelingsweggetjes.

Het vlie­gende tuig begon grommend te trillen als aanloop naar de ver­snelling, en net op het moment dat Jean-Marie ach­terover werd gedrukt in het stoeltje van zijn cockpit, ver­scheen er op zijn radar naast het kleine stipje een tekst­ballon. «Merde», wist hij nog net te zeggen voordat zijn schip met een dui­ze­ling­wek­kende vaart het onge­kende zwart tegemoet vloog. De tekst­ballon kwam van Carmen, die haar eega wilde aan­manen een halve kilo kalfs mee te brengen, maar het was te laat. De afstand en de snelheid stegen algauw torenhoog uit boven het men­selijk bevattingsvermogen.

«Ach», dacht Jean-Marie, «het zal wel niet belangrijk zijn», en «Wat is het leven van een ruim­te­vaarder schoon». Tevreden glim­lachte hij in zichzelf en nipte van zijn whisky.