Mijn vriend Lama (1)

Ik ben verre familie van de Dalai Lama. Mijn over­groot­vader heeft ooit een slip­pertje gemaakt op een zomerse kermis-avond met de Tibe­t­aanse nicht van zijn buur­vrouw. Het meisje was min­der­jarig en het schandaal werd dood­ge­zwegen, uit schrik voor de toorn gods die de pastoor weke­lijks over zijn paro­chianen wilde doen neder­dalen. Het arme kind werd stante pede gere­pa­trieerd en baarde negen maanden later een gezonde zoon. De rest is geschiedenis.

Ik heb sindsdien een aan­gename schrif­te­lijke cor­res­pon­dentie opge­bouwd met de Dalai en bij tijd en wijlen hangen we wel eens aan de telefoon. Het Tibe­t­aanse elftal stelt niks voor, dus over voetbal wordt niet gesproken. Toen de Dalai onlangs plannen maakte om naar ons land af te reizen om in het Ant­werpse Sport­paleis een resem hei­dense maar idolate fans toe te spreken, heb ik zonder aar­zelen naar de telefoon gegrepen. De gsm van de Dalai Lama is uit­gerust met allerlei hippe pop­deuntjes, maar hij is de gebruiks­aan­wijzing kwijt, en zit al maanden opge­scheept met iets van de Suga­babes. Doch dit ter­zijde. Ik ver­telde hem over het drukke vlaamse verkeer, de lelijke ministers, de mooie maar oneindig domme omroep­sters en de steeds terug­ke­rende stroom­pannes in grote steden. Ik ver­telde hem ook hoe enkele jaren geleden tijdens een storm een deel van het dak van het Sport­paleis was weg­ge­waaid, en toen had ie plots geen zin meer om te komen. En dat is wel­licht maar goed ook. De arme man zou waar­schijnlijk door acht op tien van onze land­ge­noten voor een ter­rorist aanzien worden, en dat is niet erg handig als je een men­senzee wil toe­spreken over hoe je noedels in looksaus moet bereiden.