Loezen

Vier vrouwen op de trein. Vier dames zonder spraak­gebrek. Vier juffers met een bab­bel­brevet. Vier vurige spraak­varen. Spraak­varen op de trein. Eén spraakvaar krijgt telefoon. Haar polyfone mobieltje zingt een halve hit­parade de ver­nieling in voor ze opneemt. Als ze dat ein­delijk doet, haalt ze ook meteen wat extra deci­bel­geweld te voor­schijn. Alsof ze op de Heizel een con­fe­rentie voor hard­horige autisten toe­spreekt met een kapotte microfoon, zo zorgt ze in haar eentje voor een spontane over­be­lasting van het mobiele netwerk. Luider kan echt niet. Dat kan mis­schien wel, maar dan zouden de ramen barsten.

Ik weet niet hoe de hel eruit ziet, maar een over­volle trein met een troela die in haar eentje het nachtvluchten-probleem als een banale bagatel aan de kant brult, komt waar­schijnlijk aardig in de buurt:

- «Goeiedag mevrouw, ben ik bij De Duivel?»
– «WAAAARGAKA AKH AKH AKH BROEWAAMBAMBAMBAM BRRRWAAGEVUUR!»
– «Eh juist ja. Ik had graag een kamer gere­ser­veerd in uw etablisse..»
– «MOEWORRRFF BORK BORK TUTUAAAAAA EN IK ZEG TEGEN HAAR POLA ZEG IK GE MOET U NIET LATEN TATUTATU BRAAAAMAHAAAAAA ALLAHAAA AKABBARRRROP KROP!»
– «Ja, dat begrijp ik. U moet weten dat ik heel stout ben geweest de afge­lopen jaren, dus ik dacht mis­schien om een kleine korting te ku…»
– «IK HEB ZOIETS VAN MAGAGAGAGMORK MORK!»
(hangt op)

Zoiets dus. Onder­tussen tateren de drie andere decibel-dellen zonder scru­pules verder. Alsof hun leven er van afhangt, kweb­belen ze de rest van de wagon een col­lec­tieve oor­ont­steking. Het gesprek – een relatief begrip – gaat van de Demerstraat in Hasselt via slechte kle­ding­zaken naar borst­ver­groting. Daarover heeft elke kweb­belkont wel een anekdote te ver­tellen. De eerste vertelt over­dreven high pitched hoe ze van plan is om haar loezen (sic) te laten ver­groten. Haar vrien­dinnen gaan uiteraard verbaal onmid­dellijk in de tegen­aanval dat dat toch helemaal niet nodig is en dat ze toch heel goed voorzien is. Ik gluur tussen de zetels door en merk dat ze inderdaad goed voorzien is. Ze stelt haar vrien­dinnen gerust dat ze eerst nog wat gaat ver­ma­geren, want haar nieuwe borsten moeten wel in over­een­stemming zijn met haar natuur­lijke postuur.

Dan is de tele­foon­troela klaar met bellen. Ze heeft een dikke vijf minuten nodig gehad om haar moeder aan de andere kant van de lijn er van te over­tuigen dat ze van­avond zeker op tijd zal komen en dat ze ook zeker de taarten niet zal ver­geten. Of hoe het gsm-tijdperk aan­leiding geeft tot een afname van het inter­men­selijk ver­trouwen. Zonder aar­zelen mengt ze zich in de borsten-discussie. Ze beweert dat ze van plan is om die van haar te laten ver­kleinen. Haar vrien­dinnen gaan – ooh ver­rassing – niet luid­keels in de tegen­aanval, maar beant­woorden haar mede­deling met flarden van halve zinnen en beamend gemompel. Ik kan van waar ik zit de dame in kwestie niet zien, maar het ont­breken van tegen­ar­gu­menten bij de andere tet­ter­tongen aan­gaande haar chi­rur­gische plannen, doet me ver­moeden dat ze meer dan goed voorzien moet zijn.

«Maar», zegt ze met een stem vol stro­perige sus­pense – en nu komt de alles ont­luis­te­rende pointe, het slotstuk dat bewijst dat de her­sen­massa van de grieten in kwestie reeds lang geleden naar hun loezen is geë­mi­greerd – «Maar ik ga met die borst­ver­kleining nog wachten tot we getrouwd zijn, want Michel valt op grote borsten.»

Even later stopt de trein en opge­lucht stap ik uit. Ik wens Michel een portie hel­denmoed en een levens­lange voorraad oordopjes.