Klo­te­kut­stokje

Hehehe. Let’s fuck things up:
Als iemand je een vraag zou stellen waarop het ant­woord vol­strekt niets met die vraag te maken mag hebben en waarbij je de vraag­steller toch een voldaan gevoel moet geven in die zin dat hij/zij ach­teraf niet komt zeuren dat dat er niks mee te maken heeft, en als je er dan ook van uitgaat dat dit zo’n vraag is, wat zou je dan antwoorden?

Mmh. Hoogst­waar­schijnlijk zou ik het in eerste instantie op een lopen zetten, onder­tussen de Apo­logie van Socrates citerend. Plots­klaps zou me dan een immens gevoel van onvrede met de heer­sende orde over­vallen, waarop ik alras op mijn schreden terugkeer en de vraag­steller het einde van The Usual Sus­pects verklap. En Citizen Kane. En The Sixth Sense. De kans is groot dat ik dan kwade blikken of in het slechtste geval zelfs rake klappen toe­ge­worpen krijg. Daarop zal ik repli­ceren dat dat er god­ver­domme niks mee te maken heeft, waarop de vraag­steller zich de vraag zal stellen wiens tekst dat nu eigenlijk was. Een acute iden­ti­teits­crisis is het gevolg. Radeloos en wan­hopig zal de vraag­steller – een aardige dame in dit geval – zich in mijn armen storten, onderwijl jam­merend over haar grote onvrede met de heer­sende orde in dit tra­nendal. Ik zal haar troosten, ik zal haar com­for­tabel toe­spreken. Ze zal zich thuis voelen, op haar gemak, en gekoesterd. Ik zal dan zeggen: Wat vroeg je ook alweer en zij zal zeggen dat het niet belangrijk is. Dan krijg ik een kus die vier dagen duurt. 

Waar had ik het eigenlijk over?