Uw tiret staat open

A: Gij zijt in het echt nog veel schoner dan in de boekskes.
B: Is dat uw tekst?
A: Nee die van u.
B: Ah bon. Ziet dan es dat ge weg zijt.
A: Wilt ge niks meer drinken?
B: Allez vooruit, nog eentje.
A: Alstublieft.
B: Danku.
A: Pas wel op want ik heb er vergif in gedaan.
B: Ach, ik kan daar tegen.

Wij zijn geen rockgroep

Theater Dete­rugkeer stelt voor:
WIJ ZIJN GEEN ROCKGROEP 

Met Steve Grossen, Aagje Ieven, Jesse Noukens, Goedele Vandommele, Koen Van Gorp, Heleen Ver­tommen en Tamara Vangoidsenhoven

Tekst & Regie: Wannes Daemen

7 – 8 – 9 juli 2005 – 20:30 – Acteer­studio Art­forum, Leuven
Inkom 6 euro (vvk) – 7 euro (kassa)
Reser­vaties chez Miranda

(De plaatsen zijn beperkt – Snel reser­veren is de boodschap)

Korte des­o­ri­ën­te­rende uitleg annex onzin:

De basisidee voor ‘Wij zijn geen rock­groep’, het ini­tiële concept waar we bij de eerste impro­vi­saties van ver­trokken, viel te omschrijven als volgt:

Een groep mensen (zes om precies te zijn) die zich tot elkaar ver­houden op een manier die sterke gelij­ke­nissen ver­toont met een maf­fieuze familie trachten samen ‘iets’ in elkaar te boksen. Dit ‘boks­proces’ wordt live getoond aan een publiek. Wat het eind­produkt wordt, is nog niet dui­delijk. Het tonen van dat proces wordt onze rode draad. We gaan aan de slag met scenes uit bij­voor­beeld The God­father of The Sopranos, maar uit­ein­delijk moet elke let­ter­lijke ver­wijzing naar de maffia ver­dwijnen. Het gaat om een stijl en een concept. De ver­ui­ter­lijking van dat concept is iets unieks.

Bla­die­bla­diebla. Alle goede bedoe­lingen ten spijt, zijn we ook dit jaar weer veel te lang in Café Den Engel blijven plakken, en ziet het eind­re­sultaat er com­pleet anders uit dan de voor­af­spie­geling van zichzelf drie maanden geleden.

Bent u tevreden met de uitleg dat het ini­tiële concept niet heeft stand­ge­houden? En dat verder alles com­pleet uit de hand is gelopen? Nee?
Dat is dan jammer voor u.

Wat ook belangrijk is, is dat ons moeke gezegd heeft dat het nu ein­delijk maar eens om te lachen moet zijn, dus daar gaan we ons aan houden. Al is de grijnslach van een serie­moor­denaar met ADHD ons evenveel waard als de eerste glimlach van een prinsenzoon.

Wij zijn geen rock­groep, wij doen theaterdinges.

Lachen gieren brullen, en dat op een hoogst edu­ca­tieve en intel­lec­tueel ver­ant­woorde wijze.
En als u het niet gelooft, dan krijgt u gewoon uw geld terug. Of een patoot op uw bakkes.
Naar keuze.

In elk geval komt Tamara ook.
Als haar fistel niet opspeelt, tenminste.