De borsten van Leentje

Ik her­inner me iets uit mijn jeugd. Ik was twaalf jaar en ik had voor het eerst in mijn leven een lief. Zo’n lief waarvan je tegen je ouders zegt dat je een lief hebt, zo’n lief. Zonder dat daar verder iets bij kwam kijken, natuurlijk. Mijn lief heette Leentje en de meest intieme acti­vi­teiten die wij beoe­fenden waren samen onder­ste­boven de krant lezen in de school­refter en elkaar stiekem briefjes toe­schuiven tijdens de studie. Briefjes met daarop i leak you. Mijn engels stond toen nog in haar kin­der­schoenen, moet u weten.

En dat was het zowat. Ik was er in de verste verte nog niet mee bezig dat het wel cool zou zijn om mijn tong in haar mond te steken, bij­voor­beeld. En ik had wel eens gehoord dat alles wat er onder het t‑shirt van een meisje zit lekker mals en rond was, maar om dat nu dadelijk proef­on­der­vin­delijk te gaan uit­zoeken, ho maar. Daar was ik veel te ver­legen voor en bovendien begon ik nog maar net op een onbewust – laat ons zeggen nat en nach­telijk – niveau te beseffen dat ik dat gekke klok­kenspel tussen mijn benen ook voor andere acti­vi­teiten kon gebruiken dan waar het ogen­schijnlijk voor bedoeld was.

Ik had in die tijden ook een foster parents vriendje. Ik noem hem zo omdat hij door iedereen gepest werd, zich niet goed waste en flauwe grappen maakte. Om één of andere duistere mens­lie­vende reden ont­fermde ik me bij­wijlen over Splitz­ma­zoijnk. Dat is niet zijn echte naam uiteraard. Ik wens niemand in dis­krediet te brengen met mijn ver­telsels, vandaar deze sub­tiele schuilnaam.

Één van de zoge­naamd mens­lie­vende acti­vi­teiten die ik met Splitz­ma­zoijnk ondernam, was na school samen naar huis fietsen. Wij woonden beiden in Schak­ke­broek – koninkrijk der stront­ge­huchten – en ik zag het als een nobele taak om Splitz­ma­zoijnk min­stens een half uurtje per dag niet het gevoel te geven dat iedereen hem een bui­ten­aards gedrocht vond. Want zo werd hij in de klas en op de speel­plaats her­haal­delijk behandeld.

Op zekere dag echter vond ik Splitz­ma­zoijnk plots een ver­ve­lende spel­breker. Toen ik ont­dekte dat ik – mits een kleine omweg – bij het naar huis rijden zo maar eventjes een kwartier langer met Leentje kon mee­rijden, aar­zelde ik niet om mijn dage­lijkse route in naam van de liefde enigszins te wij­zigen. Ach­teraf beschouwd was het meer dan zomaar eventjes een omweg, maar van prille en onschuldige liefde wordt een mens ste­ke­blind, dus dat had ik er graag voor over. Op die tochtjes met mijn lief wenste ik uiteraard vol­strekte privacy om onze puberale gesprekken over kak-leerkrachten en top-30-cassettebandjes tot hun recht te laten komen. Het noodlot wilde echter dat Splitz­ma­zoijnk – die in mij een soort heiland her­kende – er geen haar in zag om óók de door mij aan­ge­wende omweg naar huis te nemen, ofschoon het voor hem meer tijd­verlies bete­kende dan voor mij.

Het spreekt vanzelf dat Leentje daar niet mee opgezet was. Zij noemde Splitz­ma­zoijnk een drie­dub­bel­door­ge­haalde lava­bo­poeper en maande mij regel­matig aan om hem in de gracht te dumpen of op school zijn banden lek te steken. Weinig daad­krachtig als ik was, slaagde ik er echter niet in mij te ontdoen van de ballast. En zo begon ik hem op den duur ook te zien. Slecht gewassen en flauwe grappen makende ballast. Ik heb me her­haal­delijk tot gemene en listige pes­te­rijen in zijn richting gewend om een anti­pathie jegens mijn persoon op te wekken, maar alles werkte ave­rechts. Splitz­ma­zoijnk fietste waar hij wilde, en schepte er schijnbaar plezier in om de romantiek tussen mijn lief en mij elke namiddag om zeep te helpen.

Op een dag was Leentje de hele toe­stand zodanig beu, dat ze overging tot een bij­zonder dras­tische actie. Op één van de fiets­tochtjes naar huis liet zij haar borsten zien.

Dit onver­wachte exhi­bi­ti­o­nisme was uiteraard een paar­de­middel om de riva­liteit tussen mij en Splitz­ma­zoijnk aan te vuren. Want door een speling van het lot – voor zover net op dat moment de andere kant opkijken een speling van het lot kan genoemd worden – kreeg niet ik, maar enkel Splitz­ma­zoijnk de gouden kans een hon­gerige blik te werpen op de spontaan voor hem uit­ge­stalde fruitwaar.

Opge­schrikt door het puberale gegil van de lava­bo­poeper, draaide ik mijn hoofd – uiteraard mil­li­se­conden te laat – in de juiste richting. Ik zag nog net hoe Leentje haar t‑shirt weer in haar broek from­melde. Het was zo’n t‑shirt met een wazige zwart-wit foto van een breed­ge­schou­derde medi­terrane knapperd met een pas­ge­boren baby op de arm. Bijna twintig jaar later zie ik dat beeld nog klaar en dui­delijk voor me.

Splitz­ma­zoijnk reed van pure exal­tatie zowat een half maïs-veld aan flarden, en hij brulde en tierde alsof hij een levenslang ver­blijf in een Tex­aanse bunny-ranch gewonnen had.

Ik daar­en­tegen werd zowat autis­tisch van het hele gebeuren. Mijn eerste lief was sinds die dag nooit meer het­zelfde. Elke keer als ik haar zag, moest ik denken aan het ronde en malse lekkers onder haar t‑shirt en hoe zij dat angst­vallig voor mij ver­borgen hield, terwijl Splitz­ma­zoijnk heel school­gaand vlaan­deren liet weten wat een schone memmen mijn lief wel niet had.

Het leven van een ont­wa­kende puber is rond en mals, maar bovenal erg onrechtvaardig.