Zonzoen

Het gebeurde op een terras aan een tafeltje niet ver van waar ik zat. Zij zag er scan­di­na­visch uit (kan dat?) en sprak engels met een schattig accent. Hij zag er uit als een asser­tieve student romaanse filo­logie die ook engels sprak, zij het zonder accent. Ze keu­velden over een of ander stu­den­tikoos onderwerp dat verband hield met een essay dat hij aan het schrijven was. Zij luis­terde aan­dachtig en gie­chelde af en toe ver­legen. Ze had een grote kom soep waar­achter ze haar gezicht verborg tijdens het slurpen, terwijl haar ogen gefas­ci­neerd naar zijn handen keken. Die gebruikte hij om in de lucht teke­nin­getjes te maken om zijn dis­cours te illustreren.

Toen hij klaar was met dat dis­cours en met zijn broodje, stond hij op. Zij bleef zitten, de kom soep nog steeds in beide handen geklemd. Daardoor kon ze zich waar­schijnlijk niet ver­de­digen tegen wat er toen gebeurde. Hij legde zijn lin­kerhand op haar lin­kerwang en streelde haar. Toen boog hij zich voorover en gaf haar een zoen op de mond. En toen was ie weg. Mis­schien wel voorgoed, want zo zag het er een beetje uit.

Het meisje verborg zich daarop weer achter haar soepje, maar dat was lang niet groot genoeg om alle blo­zende gêne die ze voelde te ver­stoppen. Haar ogen waren groot en ver­wonderd en je kon zien dat ze hoopte dat niemand het zag. Als die jongen haar liefje wordt, ben ik blij voor haar; maar zelfs als hij nooit meer terugkomt, heeft zij alvast een mooi verhaal om mee te nemen naar het hoge noorden. Een zomerse zonzoen achter een soepje.