Zondagochtend-bedenking (2)
Knopen doorhakken is een fundamenteel onderdeel van de menselijke conditie. Het leven kabbelt – nee raast voort aan een niet bij te houden tempo en het enige wat we kunnen doen om het lot bij tijd en wijlen onze middenvinger te tonen, is knopen doorhakken. Het is misschien een illusie te denken dat we daarmee controle verwerven over ons doen en laten, maar zelfs als het een illusie is, is het belangrijk om die na te streven.
De liefde – rood en draadig – is misschien even goed een illusie, en misschien is dat wel een menselijke wetmatigheid, een regel. Maar dat is geen reden om ze niet als een gek achterna te hollen, de liefde. Zelfs al is al dat moois en al dat liefs en al dat intiems dat de liefde tot de liefde maakt een fata morgana in de woestenij van ons hoofd, dan nog zal je al je kamelen zadelen en op zoek gaan naar die oase in de zon. Je watervoorraad zal opgeraken, je kamelen zullen één voor één het loodje leggen, en ten langen leste kruip je misschien op je buik door het hete zand en alles wat je nog kan zeggen is geen pap. Maar je blijft zoeken. Je blijft kruipen en je blijft strijden. Een oorlog in je hoofd met je hart als inzet. En heel de wereld als je grootste rivaal.
Tot je tot rust komt, ergens, in iemands armen. Iemand die je vierkant uitlacht voor al je inspanningen en betrachtingen. Maar ook iemand die zegt dat je een nieuw wereldrecord hebt gevestigd in het aantonen van de uitzondering op de regel.
En dat is goed. Actie.
Nadat u deze woorden gisterenavond, gevederd in het luchtruim hebt losgelaten. Heb ik vandaag terstonds haar geföhnd en heb mijn witte paard weer van stal gehaald klaar om te vechten tegen zwarte draken en voor de liefde. (Als peis ik dak dezen tekst regelmatig nogges zal moeten lezen onderweg). Ech yuri u bent waarlijk een talent.