Zetelwinter
Mijn hart bloedt. Toen ik daarnet naast het containerpark fietste, zag ik mijn zetel (cfr. vorige post) staan. Naast de glasbak, de kussens wanordelijk ten gronde gestort, tussen oud papier en blikjes. In de gietende en zure regen. Geen redding meer mogelijk.
Melancholie verzuurt hier tot gevoelloosheid. Auw.
Lieve Yuri,
ik leef met je mee.
De wereld is een vuilnisbelt, waar emoties temidden van het gebroken glas en de aardappelschillen worden naar buiten gezwierd.
Ik zou die mannen van aan paar huizen verder een proces aandoen, als ik jou was.
En ondertussen al hetgeen dat je wel hebt kunnen bewaren, heel erg koesteren…