• Wannes Daemen

Zetel­winter

Mijn hart bloedt. Toen ik daarnet naast het con­tai­nerpark fietste, zag ik mijn zetel (cfr. vorige post) staan. Naast de glasbak, de kussens wan­or­delijk ten gronde gestort, tussen oud papier en blikjes. In de gie­tende en zure regen. Geen redding meer mogelijk.

Melan­cholie ver­zuurt hier tot gevoel­loosheid. Auw.

1 reactie

  1. Nele schreef:

    Lieve Yuri,
    ik leef met je mee.
    De wereld is een vuil­nisbelt, waar emoties temidden van het gebroken glas en de aard­ap­pel­schillen worden naar buiten gezwierd.
    Ik zou die mannen van aan paar huizen verder een proces aandoen, als ik jou was.
    En onder­tussen al hetgeen dat je wel hebt kunnen bewaren, heel erg koesteren…

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *