• Wannes Daemen

Zetel­herfst

Ik had een zetel. Op dit moment van schrijven had ik een zetel. Twee dagen geleden heb ik een zetel, maar nu had ik er één. Een geliefd en jarenlang warm en zacht dienst­doend meubel is niet meer. De zetel was.

Het was niet gemak­kelijk om afstand te doen van de zetel. In de nieuwe woon­kamer van de nieuwe woonst waar ik helemaal nieuw ben gaan wonen, was – en is – er geen plaats voor twee grote zetels. En ik had er twee. Nu heb ik er maar één meer. Ik heb een hart­ver­scheu­rende keuze moeten maken tussen lang­uit­liggend zit­comfort en troos­tende melan­cholie. Ik heb – i’m a material man – voor het eerste gekozen. Want hoe warm en zacht en mooi en groot en gezellig en schou­der­kloppend mijn mooie warme zachte schou­der­zetel ook was, qua lang­uit­zittend lig­comfort moest ze – eerlijk duurt het langst – ruim­schoots het onderspit delven. Maar dat kan ik haar niet kwalijk nemen. Na al die mooie ver­halen die ze mij verteld heeft, die lange zwoele zetel­zoenen, die oneindig mij­me­rende mid­dag­dutten, begon haar gestel danig wat door­lig­wonden te ver­tonen. De vrienden en vrien­dinnen die ooit een klein of groot zetel­moment met mij deelden, weten waarover ik spreek. Ook de toe­schouwers van Met twee alleen (Theater Dete­rugkeer 2004) of – back into timeLast Night On Earth (Theater Dete­rugkeer 1999) zullen zich zeker het beeld van mijn zetel voor de geest kunnen halen.

Last Night On Earth - Theater Deterugkeer 1999

Last Night On Earth – Theater Dete­rugkeer 1999

Theater Deterugkeer speelt met twee alleen - 2004

Theater Dete­rugkeer speelt met twee alleen – 2004

Ik had dus een zetel. En het was ophaling van grof huisvuil woens­dag­ochtend. Het is natuurlijk geen eer voor een zetel om tot grof huisvuil herleid te worden, maar soms moet je kiezen voor de korte pijn. Ik zette haar de avond voordien reeds op de stoep, in de stille hoop dat er mis­schien iemand zou langs­komen die haar leuk vond en haar onge­vraagd zou ont­voeren. Ik zou het gedwee laten gebeuren. Op die manier zou ze ten­minste mis­schien elders in een woon­kamer terecht komen waar het mis­schien ook warm en gezellig is. In elk geval gezel­liger dan op een vuil­nisbelt of in een hangar voor twee­de­hands meubelen.

En zie daar, het wonder geschiedde. Enkele uren later was zetel-lief plot­seling ver­dwenen. Er is iemand langs­ge­wandeld die betoverd werd door haar charme. Een nieuwe thuis, een nieuwe toe­komst (waar heb ik dat nog gehoord?). En het wordt nog mooier. Vriend V. ont­dekte gis­teren dat die nieuwe thuis niet eens zo ver weg is, meer­be­paald enkele huizen verder in dezelfde straat als waar ik woon. Door het raam aan de straatkant kan je haar zien staan. Het is een vers bewoonde en nog enigszins gezellig in te richten woon­kamer, maar mijn zetel is zeker en vast goed terecht­ge­komen. Ik ben blij met deze bij­zondere ont­wik­keling. Mis­schien bel ik er op een dag wel even aan, om te kijken of ze mij nog kent. Hoe het met haar door­lig­wonden gesteld is. Of gewoon op de koffie. Echte vrienden ver­liezen elkaar nooit uit het oog.

De laatste keer zuchten

De laatste keer zuchten

Lees ook Zetel­winter.

3 reacties

  1. urbainalpain schreef:

    Dit artikel heeft mij diep geraakt. Ik kon mijn tranen amper bedwingen. Mijn gemoed schoot vol (en het was al behoorlijk vol) en in mijn handen stond zweet omdat ik ze tijdens het lezen heel erg hard had dicht­ge­knepen… na elke zin kneep ik harder en harder en harder… en daar zijn handen niet voor gemaakt dus gingen ze plots vre­selijk zweten. Ik voelde mij dus behoorlijk vochtig worden door die tranen en door dat zweet en ik greep naar een handdoek die op een ladder hing. En toen werd het me helemaal te machtig want eens die handdoek weg­ge­trokken kwam die ladder zicht­baarder te staan en toen stortte ik als het ware in en enkel via een uiterste kracht­in­spanning kon ik me alsnog recht houden. En toen dus nog meer van die tranen, die tranen, die tranen. Want dat had ik vorig jaar dus ook, dat ik twee ladders had en dat ik vanwege het ver­huizen naar een lager appar­tement mijn langste ladder weg moest doen wegens hoog­te­gebrek. Maar ik stond niet voor een hart­ver­scheu­rende keuze
    want de langste was de langste en ik had dus sim­pelweg geen keuze wat het allemaal nog belas­tender maakte.
    Ondanks het ver­schil in keuze kwam door uw artikel toch weer het ver­driet boven­drijven. En het ver­driet dat boven­dreef ver­dampte en kron­kelde pijnlijk naar boven en had ik mijn lange ladder nog gehad dan had ik dat ver­driet terug­ge­haald want er is niks leuker dan een potje melan­cho­lische nostalgie.

  2. Yuri schreef:

    Deze reactie heeft mij diep geraakt. Ik hoop dat het toch een mooie herfst wordt, met of zonder ladder…

  3. Joli(e) schreef:

    Alles raakt mij diep bij zetels…

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *