Zetelherfst
Ik had een zetel. Op dit moment van schrijven had ik een zetel. Twee dagen geleden heb ik een zetel, maar nu had ik er één. Een geliefd en jarenlang warm en zacht dienstdoend meubel is niet meer. De zetel was.
Het was niet gemakkelijk om afstand te doen van de zetel. In de nieuwe woonkamer van de nieuwe woonst waar ik helemaal nieuw ben gaan wonen, was – en is – er geen plaats voor twee grote zetels. En ik had er twee. Nu heb ik er maar één meer. Ik heb een hartverscheurende keuze moeten maken tussen languitliggend zitcomfort en troostende melancholie. Ik heb – i’m a material man – voor het eerste gekozen. Want hoe warm en zacht en mooi en groot en gezellig en schouderkloppend mijn mooie warme zachte schouderzetel ook was, qua languitzittend ligcomfort moest ze – eerlijk duurt het langst – ruimschoots het onderspit delven. Maar dat kan ik haar niet kwalijk nemen. Na al die mooie verhalen die ze mij verteld heeft, die lange zwoele zetelzoenen, die oneindig mijmerende middagdutten, begon haar gestel danig wat doorligwonden te vertonen. De vrienden en vriendinnen die ooit een klein of groot zetelmoment met mij deelden, weten waarover ik spreek. Ook de toeschouwers van Met twee alleen (Theater Deterugkeer 2004) of – back into time – Last Night On Earth (Theater Deterugkeer 1999) zullen zich zeker het beeld van mijn zetel voor de geest kunnen halen.

Last Night On Earth – Theater Deterugkeer 1999

Theater Deterugkeer speelt met twee alleen – 2004
Ik had dus een zetel. En het was ophaling van grof huisvuil woensdagochtend. Het is natuurlijk geen eer voor een zetel om tot grof huisvuil herleid te worden, maar soms moet je kiezen voor de korte pijn. Ik zette haar de avond voordien reeds op de stoep, in de stille hoop dat er misschien iemand zou langskomen die haar leuk vond en haar ongevraagd zou ontvoeren. Ik zou het gedwee laten gebeuren. Op die manier zou ze tenminste misschien elders in een woonkamer terecht komen waar het misschien ook warm en gezellig is. In elk geval gezelliger dan op een vuilnisbelt of in een hangar voor tweedehands meubelen.
En zie daar, het wonder geschiedde. Enkele uren later was zetel-lief plotseling verdwenen. Er is iemand langsgewandeld die betoverd werd door haar charme. Een nieuwe thuis, een nieuwe toekomst (waar heb ik dat nog gehoord?). En het wordt nog mooier. Vriend V. ontdekte gisteren dat die nieuwe thuis niet eens zo ver weg is, meerbepaald enkele huizen verder in dezelfde straat als waar ik woon. Door het raam aan de straatkant kan je haar zien staan. Het is een vers bewoonde en nog enigszins gezellig in te richten woonkamer, maar mijn zetel is zeker en vast goed terechtgekomen. Ik ben blij met deze bijzondere ontwikkeling. Misschien bel ik er op een dag wel even aan, om te kijken of ze mij nog kent. Hoe het met haar doorligwonden gesteld is. Of gewoon op de koffie. Echte vrienden verliezen elkaar nooit uit het oog.

De laatste keer zuchten
Dit artikel heeft mij diep geraakt. Ik kon mijn tranen amper bedwingen. Mijn gemoed schoot vol (en het was al behoorlijk vol) en in mijn handen stond zweet omdat ik ze tijdens het lezen heel erg hard had dichtgeknepen… na elke zin kneep ik harder en harder en harder… en daar zijn handen niet voor gemaakt dus gingen ze plots vreselijk zweten. Ik voelde mij dus behoorlijk vochtig worden door die tranen en door dat zweet en ik greep naar een handdoek die op een ladder hing. En toen werd het me helemaal te machtig want eens die handdoek weggetrokken kwam die ladder zichtbaarder te staan en toen stortte ik als het ware in en enkel via een uiterste krachtinspanning kon ik me alsnog recht houden. En toen dus nog meer van die tranen, die tranen, die tranen. Want dat had ik vorig jaar dus ook, dat ik twee ladders had en dat ik vanwege het verhuizen naar een lager appartement mijn langste ladder weg moest doen wegens hoogtegebrek. Maar ik stond niet voor een hartverscheurende keuze
want de langste was de langste en ik had dus simpelweg geen keuze wat het allemaal nog belastender maakte.
Ondanks het verschil in keuze kwam door uw artikel toch weer het verdriet bovendrijven. En het verdriet dat bovendreef verdampte en kronkelde pijnlijk naar boven en had ik mijn lange ladder nog gehad dan had ik dat verdriet teruggehaald want er is niks leuker dan een potje melancholische nostalgie.
Deze reactie heeft mij diep geraakt. Ik hoop dat het toch een mooie herfst wordt, met of zonder ladder…
Alles raakt mij diep bij zetels…