Ver­huizen

Een stuk leven, weg­ge­moffeld in een paar kar­tonnen dozen. Een dozijn her­in­ne­ringen, van­onder het stof gehaald om voor even – onver­geten – verder te reizen op de bodem van een kist. Weg­ge­moffeld tussen wat ooit zo dage­lijks aan­wezig was. De rit van ingepakt naar weer uit­gepakt duurt nooit lang, maar aan de eind­streep is alles anders. Over­blijf­selen van tumul­tueuze ont­moe­tingen en zin­de­rende gesprekken – je blinkt ze op en ontdoet ze van hun context. En als ze dan later een plaatsje krijgen in een onbe­kende kast of op een koude vreemde ven­sterbank, lijkt niets nog het­zelfde. Het tumult klinkt nog ver­zwakt in de verte, de zin­dering proef je af en toe nog in iets waar ze ogen­schijnlijk niet thuis­hoort, en de her­in­nering aan al dat moois glijdt als zand tussen je vingers. Je doet je best om niets te ver­geten, om alles in te pakken en elk moment mee te nemen naar daar waar alles nieuw is. Een nieuwe glan­zende plek zonder her­in­ne­ringen, zonder context, zonder verhaal. En je wil een nieuw begin maken en een spannend verhaal ver­tellen en je begint met er was eens, en onmid­dellijk merk je dat dat nergens op slaat. Want wat er was, is er niet meer en wat er is, lijkt zo vre­selijk onaan­ge­roerd. Zo spik­splinter akelig. Als een zelf­bouw­pakket uit de Ikea dat pas na jaren van intensief gebruik naar het ver­leden gaat ruiken.
Dat is het drama van de melan­cholie: als je weemoed – warm en herfstig en bruin – wil ver­plaatsen, valt ze in hon­derden stukken. Hoe hard je ook pro­beert, het heden kan je niet koesteren.