Upgrading Miranda

En net op het moment dat ik weer wilde opstijgen, hield ze me staande. Na een stilte van wel twintig minuten was ik ervan over­tuigd dat het voor haar niet meer hoefde. Ik had mijn hoverpod al aan­gezet en maakte aan­stalten te ver­trekken. «Nee, blijf», zei ze. Ze lachte en keek me aan. Ik scha­kelde de motor weer uit en beant­woordde haar blik. «Ik wil dat je blijft», her­haalde ze. «Ik wil niet dat je weggaat», vulde ze aan en ik vroeg me af waar ik dat nog gehoord had. In een ver ver­leden wel­licht. Ze ging zitten. Ze nam mijn hand en trok me op het bankje. Dat ver­an­derde van blauw naar warm groen onder haar aan­raking. In de verte brandden de lichtjes van de voed­sel­cen­trale. Ik vroeg me af waarom ik was weg­ge­lopen. Waarom ik haar ach­terna was gekomen. «Waarom ben je me gevolgd?», vroeg ze. Tele­pathie, dacht ik. «Omdat ik je graag zie», zei ik. Dat was waar. Toen, daar op dat warm groene bankje was het ook echt waar. Enkele dagen later – achter mijn toet­senbord – twijfel ik aan mijn woorden. En aan wat ik voelde, toen. En aan mijn capa­ci­teiten tot het schrijven van inlei­dende alinea’s voor een science-ficton roman. Ik twijfel aan alles. Ook daaraan. Als je alles in vraag stelt, dan val je om. Dan komt er een momefgb ‚;=