Tom Waits, 13–11-04

Voor iedereen die geen ticket kon bemach­tigen voor het optreden van Tom Waits in de Bourla op 13 november eerst­ko­mende (of er niet eens eentje wilde omdat ze zo pok­dalig duur zijn), hier volgt – vers vanuit de toe­komst – de aller­eerste recensie van het optreden:

Een onge­duldig en rumoerig publiek zat anderhalf uur te wachten voor er enig teken van leven te bespeuren viel op het podium. Toen ein­delijk de zaal­lichten uit­gingen, bleek er een onaan­ge­kondigd voor­pro­gramma op te dagen in de gedaante van Kasper Ste­ver­linck. Dit schaap in schaaps­kleren gaf gedu­rende drie kwartier het beste van zichzelf. Wat dat precies is, begreep niemand, maar de fans van Tom Waits konden er niet om lachen en begonnen de bekleding van hun stoelen te scheuren en met aller­hande pro­jec­tielen te werpen. Een van die pro­jec­tielen trof doel. Kasper werd levens­ge­vaarlijk verwond aan de stem­banden en leverde op deze wijze een indi­recte zij het unieke bij­drage aan de Vlaamse pop­muziek. Toen enkele minuten later de eerste noten van «A little rain never hurt no one» door de luid­sprekers sij­pelden, werden de toe­schouwers rustig en werd er voor het eerst geap­plau­dis­seerd. Dat applaus sloeg echter gauw om in hoon­gelach en boe­geroep toen dui­delijk werd dat het tech­nisch per­soneel een plaat had opgezet. Tom liet weer een half uur op zich wachten. Het publiek was woest en uit­zinnig. Ten lange leste kwam Marc Ribot, gitarist en muzikaal genie, zich voor het hele gebeuren ver­ont­schul­digen. Wat bleek? Tom had in de kleed­kamer – zonder goed over de gevolgen na te denken – van een rond­slin­gerend doosje Lotti Voice Pearls zitten snoepen. Zijn karak­te­ris­tieke schuur­pa­pieren stem­geluid was hierdoor tij­delijk omfloerst om zeep geholpen. Marc vroeg of de toe­schouwers zich qua ver­zoening tevreden konden stellen met een tweede optreden van Kasper Ste­ver­linck, daar deze na de onfor­tuin­lijke beko­geling eerder die avond met een zwaar ver­roest stem­geluid was opge­zadeld en bereid was enkele nummers uit het reper­toire van de groot­meester ten berde te brengen. Dat was echter buiten de goede smaak van het vlaamse publiek gerekend, en het duurde dan ook niet lang, of de flu­welen rode gor­dijnen van het Bourla-podium stonden in lich­ter­laaie, en enkele vip-balkonnetjes vielen met een don­derend gekraak in de die­perik. De zwaar teleur­ge­stelde toe­schouwers waren buiten zinnen van woede en lieten geen spaander heel van de schouwburg. Een twin­tigtal minuten later kon de onder­tussen opge­trom­melde rijks­wacht de menigte met traangas tot bedaren brengen. Enkele her­rie­schoppers werden opgepakt voor onder­vraging. Het mana­gement van Tom Waits heeft beloofd alle gedu­peerden terug te betalen. Een zwarte blad­zijde in de geschie­denis van de Vlaamse muziek.