• Wannes Daemen

The quest for The White Lodge (1)

The quest for The White Lodge

The quest for The White Lodge

Hier in Seattle ga ik met aan zekerheid gren­zende waar­schijn­lijkheid The White Lodge niet vinden. Mooi is het hier zeker, maar een beetje intel­li­gente White Lodge trekt zich niet terug in een urbane plek als deze. Het had nochtans gekund. Genoeg bomen en struiken hier die een doorgang zouden kunnen for­ceren. Seattle is zo’n beetje een mini-New York, gekruist met het stadspark van Leuven. Het betere groene grootstadsgevoel.

Eén van de eerste toppers was de nieuw public library (men­tioned before), een oase van glas en staal in een archi­tec­turaal won­der­baarlijk kleedje gegoten. Ik heb een tijdje zitten lezen in the living room (dat ding heet effectief zo), in de nabijheid van de infor­mation desk, en op een half uur tijd zijn er wel­geteld drie mensen komen vragen hoe in godsnaam die ramen gewassen worden. Blijkt dat de moei­lijkst bereikbare stukken van het gebouw voorzien zijn van gaten en haken om kli­m­uit­rus­tingen aan op te hangen… (sol­li­ci­teren, quin!)

The quest for The White Lodge

The quest for The White Lodge

De jetlag trot­serend kroop ik maan­dag­middag in mijn bed in de jeugd­herberg voor een tukje. Ik werd ’s ande­ren­daags ’s morgens om half zeven wakker. So long for bior­hythm. Dan maar een frisse och­tend­wan­deling gemaakt langs de waterkant, uit­kijkend over zeil­schipjes en de sur­rounding islands – waar­onder Vashon Island, waar ik hoop te geraken een dezer.

The quest for The White Lodge

The quest for The White Lodge

Dinsdag het centrum van Seattle opge­zocht voor een obligaat bezoek aan de Space Needle, een restant van één of andere wereld­ten­toon­stelling en pano­ra­misch kwijlpunt. In alle hoeken en verten getuurd, maar geen White Lodge te bekennen. Daarna uren staan gapen naar het Expe­rience Music Project, een amorf gebouw van Frank Gehry, een gigan­tische massa bochten en bulten uit plaat­staal die je het gevoel geven oog in oog te staan met een gemu­teerd mid­del­eeuws monster. Bin­nenin een – volgens de uit­baters – een adem­be­ne­mende ont­dek­kings­tocht doorheen de wereld van Ame­ri­kaanse pop­muziek. Alles wat ik er vond (na het betalen van een bela­chelijk hoge inkom­prijs) was een col­lectie oude pla­ten­hoezen en gigan­tische flatscreens waarop vrienden van ken­nissen van buren van de ouders van Jimi Hendrix komen ver­tellen hoe de kleine Jimmy al op negen­jarige leeftijd in de ach­tertuin gitaren in de fik stak. Onderwijl moest ik hordes ker­mende en gil­lende all-american high­school kids trot­seren. Vreemd hoe zo’n grens­ver­leggend archi­tec­turaal hoog­tepunt der­gelijk plat amu­sement kan bevatten.

The quest for The White Lodge

The quest for The White Lodge

Bede­laars zien er niet altijd vuil en slonzig uit. Ze zijn jong en hip en homeless en spreken je op straat aan, maken je wijs dat ze Bel­gische roots hebben – Brussels? That’s France, isn’t it? – en smeken dan om een paar dollar. Ik heb hem een appel gegeven en that’s it.

Post Meridiem op zoek naar de Apple Store. In Europa hebben ze die dingen niet, dus hier in de States een obligate stop. Waarom ze dat onding niet gewoon in het centrum van Seattle neer­poten, is me een raadsel. In elk geval heb ik zo de campus van Was­hington Uni­versity leren kennen. Een half uur met de bus up north, en je komt terecht in een groene fata morgana vol met alpha beta phi – man­sions en stu­denten die languit in het gras liggen, met of zonder handboek, maar steevast met genoeg zon­ne­creme om het een heel semester uit te houden. De stars ’n stripes bikinis staken schril af tegen de ska­te­broeken van downtown Seattle. Ik kreeg zowaar weer zin om te gaan stu­deren. Doch helaas nergens een ingang naar The White Lodge, dus fluks de plaat­se­lijke Star­bucks opge­zocht om de hitte door te spoelen met een Café Vanilla Frappucino.

Net op het moment dat je denkt de reis van je leven te onder­nemen, en na drie dagen al kip­pevel krijgt van ont­hechting en ont­haasting, raak je aan de praat met een hard­roc­kende Welshman, die na zeven maanden rond de wereld trekken toch maar besluit dat het tijd is om naar huis te gaan. Hij zag er com­pleet ver­wilderd uit, maar veel gezonder dan veel belgen…

1 reactie

  1. CMS schreef:

    een nuchtere vlaming in all ame­rican daily life…it must be an experience! :))))
    have fun overthere dude!
    cms

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *