Sym­fonie voor Miranda

Miranda stond aan het fornuis en roerde in de soep. Dikke smeuïge groen­tesoep met alleen maar verse dingen erin. Miranda beeldde zich in dat het regenwoud vast ook heel smeuïg was, met alleen maar verse dingen erin. Ze liet de soep wat prut­telen en ging aan tafel zitten met een tas koffie en een stuk krant. Het was zater­dag­middag en alles was rustig. Enkel het prut­telen van soep, het bla­deren van krant en het spo­ra­disch slurpen van koffie.

Het geheel klonk als Brahms op een zater­dag­middag. In de krant stond iets over een pia­no­re­cital in een schouwburg door een min­der­jarig muzikaal won­derkind dat de harten van vele mensen beroerde. Het roeren in soepen staat ver van het beroeren van harten van vele mensen, dacht Miranda. Los van het roeren in soepen, wil ik ook graag harten van vele mensen beroeren. Ik zal het ene nooit voor het andere ver­ruilen, en waar mogelijk, zal ik beide com­bi­neren. Miranda dacht luidop en glim­lachte. Ze liet het slurpen van koffie het prut­telen van soep over­stemmen. Brahms liet zijn piano flirten met een viool. Het beroerde haar.

In een andere wereld – een wereld waar wor­telen muziek­in­stru­menten zijn en cello’s fiets­paden – zou Miranda een sym­fonie schrijven voor soep, koffie en krant. Ze zou hem in haar eentje uit­voeren in schouw­burgen en zo de harten van vele mensen beroeren. Haar hart had het al begrepen. Nu nog dat van vele mensen. En de schouw­burgen. En ach­teraf samen koffie drinken. Vele tassen samen slurpen. Waar het prut­telen van soep het roeren over­stemt, daar is het slurpen symfonisch.

Luister maar.