Retro­grade hallucinatie

Morgen op om negen uur. Net iets te lange douche nemen. Met frisse kop de zon tegemoet op Gran­ville Street. Glan­zende deur met glan­zende deur­klink openen. One cap­pucino. Tall, very wet please.

Met beker hete motorolie naar Robson Square. Bovenaan de trappen van het Museum for Modern Art zitten. Kijken. Slurpen. Wakker en warm worden. Robson Street. Glan­zende deur met glan­zende deur­klink openen. Becky’s Breakfast Corner. Plaatsje bij het raam aan de straatkant. Eén con­ti­nental breakfast met eggs en toast, één. Another bot­t­omless cup of coffee.

- You want a refill, sir?
- Hell, yeah. I’d take a refill till the day i die if i could.

Eten tot ik barst. Wan­de­lin­getje langs de waterkant. Gluren naar wild foto­gra­fe­rende japanners die een wan­sma­kelijk dure cruise-reis besteld hebben. Bankje zoeken. Lezen. Ander bankje zoeken. De meeuwen koek­jes­k­ruimels geven (dat mag niet).

- Excuse me sir, do you know where Johnson Street is?
- Oh i’m sorry, i’m just visiting. But if you follow the sun, you’ll pro­bably end up some­where nice…