Prinses Pipi en de Alvleesman (04)

Edna Tram­spoor zat op de rand van het konink­lijke hemelbed. Ze keek bezorgd door het raam. Het regende dat het goot en het leek er niet beter op te worden. Koningin Kaka lag schijnbaar levenloos op haar grote bed. Edna – konink­lijke vriendin en ver­trou­wens­persoon – hield op aan­raden van de dokter de wacht. Een eind verder in de kamer zaten twee figuren op een bankje. Het waren Magda Macaroni en Joris Kwam. Magda’s hoofd rustte op de schouder van de jon­geman en ze snurkte een beetje. De broek van Joris was vuil en gescheurd.

Op de regen en het kleine gesnurk van Magda na was het muisstil in het koninklijk paleis. Edna zuchtte en schudde mee­warig het hoofd. Ze stond op van het bed en rekte zich even uit. Ze liep naar het raam en deed de gor­dijnen dicht. «Denkt u dat ze vlug wakker zal worden?», vroeg Joris fluis­terend. «Dat weet ik niet», zei Edna. «Ik hoop het, jongen.» Haar woorden waren nog niet koud of er klonk gekreun op uit het bed. De koningin lag te woelen onder de lakens. Edna ging weer naast haar zitten en Joris kwam aan het voe­teneind van het bed staan. Koningin Kaka opende traag en moeizaam haar ogen.

«Edna… Pipi… ze is…» De koningin sta­melde enkele woorden, en Edna trachtte haar te kal­meren. Even later kreeg ze de gestalte van Joris Kwam in de gaten. Het tumult dat daarop volgde deed het kasteel op zijn grond­vesten daveren. De koningin ver­vloekte de jongen tot in het oneindige en tierde dat zijn ziel eeuwig in de hel zou branden omdat hij het gewaagd had haar slaap­kamer te betreden. Het zweet gutste haar van het voor­hoofd. Edna en een inder­haast opge­trom­melde kamenier deden alle moeite van de wereld om hare majesteit tot bedaren te brengen. «Rustig, konink­lijke hoogheid, rustig! We weten alles! Joris en Magda zijn ons tijding komen brengen van het vre­se­lijke nieuws! We weten alles!»

De brief van Meneer Bocht­kramp, die naast het bewus­teloze lichaam van koningin Kaka gevonden was, had Edna onder­tussen uit­voerig bestu­deerd. Toen de koningin enigszins gekal­meerd was, ver­telde zij wat er verder gebeurd was. Hoe Magda Macaroni en Joris Kwam com­pleet buiten zinnen bij het kasteel waren aan­ge­komen met het nieuws dat de prinses ont­voerd was in een holle weg aan de rand van het Koudwoud, en hoe een lakei daar­op­volgend de koningin op de vloer van haar slaap­kamer had gevonden. De koningin barstte in een onbe­daarlijk snikken uit. «Mijn doch­tertje! Pipi! Mijn arme Pipi! In de handen van die omhoog­ge­vallen por­no­prins! Waarom moest ze toch ook in het bos gaan spelen?» Daarbij keek ze doorheen haar tranen kwaad en beschul­digend naar Magda, wiens aan­we­zigheid in het kasteel de koningin evenmin op prijs stelde.

Edna Tram­spoor was een jeugd­vriendin van de koningin, en samen hadden ze lief en leed gedeeld. Ze hadden samen op de KKK* gezeten en het was Edna die de koningin haar eerste afspraakje had bezorgd met Koperkop Kortzock – de toen­malige kroon­prins. Toen Koperkop koning werd, had Kaka haar vriendin met onmid­del­lijke ingang een con­tract van onbe­paalde duur als Offi­cieel Koninklijk Ver­trou­wens­persoon en Raad­gever in Ambe­tante Aan­ver­wanten bezorgd, en Edna was maar wat blij om dat te aanvaarden.

Nu zat ze naast haar vriendin op de rand van het konink­lijke bed. Ze troostte haar. De koningin was intriest en het huilen leek ein­deloos door te gaan. Joris had zich op aan­raden van Edna terug­ge­trokken bij Magda op het bankje en keek met ang­stige ogen naar het tweetal. «Rustig maar, lieve vriendin, rustig», pre­velde Edna, minutenlang.

De koningin snot­terde en snikte. «Pipi», begon ze plots, «We moeten haar zoeken. We moeten haar vinden. We moeten dat varken van een Bochtkr…» Edna onderbrak haar: «Rustig, Kaka, alles komt goed. Er zijn drie lakeien aan het spoor­zoeken in het Koudwoud en we hebben een afvaar­diging gestuurd die alle dappere mannen zal ver­za­melen om de prinses te redden. Alles komt goed, lieve vriendin. Rustig maar.» Dat ging zo nog een eind door.

Plots ging de koningin rechtop zitten. «Broccoli!», riep ze uit­bundig. «Natuurlijk! Broccoli! God­ver­domme dat ik daar niet eerder aan dacht!» Edna keek alsof ze het in Neder­kommer hoorde don­deren, maar de koningin ging onver­stoorbaar verder. «Edna, laat onmid­dellijk bood­schappers uit­rukken naar alle uit­hoeken van het land met het bericht, nee god­ver­domme het bevel om stante pede de pro­ductie, de oogst en de verkoop van broccoli en alle afge­leide pro­ducten stop te zetten! Onmid­dellijk! Ik wil geen kruimel broccoli meer zien in het hele land! Alle voor­raden moeten met onmid­del­lijke ingang ver­nietigd worden! Hoort ge god­ver­domme wat ik zeg, Edna? Onmid­dellijk!» De blik in de ogen van Edna ging van bezorgd naar angstig naar verward en weer terug. Magda begon vanop haar bankje te gie­chelen. Joris riep «Kijk uit!» en stond plot­seling recht. Een dikke steen, vanop grote afstand geworpen, knalde met een vre­selijk gerinkel door het raam, vloog over het konink­lijke hemelbed, botste aan de andere kant van de kamer tegen de muur, en rolde op de grond. Rond de steen zat een ver­fom­faaid stuk papier.

*Konink­lijke Klapkut Kostschool