Plens

Ik wan­delde vandaag over een smalle stoep richting verder dan waar ik was. Ik kwam voorbij een bus­halte waar een meisje stond te wachten in de zon. Ze had een grote rugzak op haar rug en een glimlach met een kadertje rond. De rugzak en de glimlach waren zo groot dat er voor mij op de stoep geen plaats meer was. Dus ik dacht: ik stap vrien­delijk de straat op, dan kan zij lekker in de zon blijven staan. Ik pro­beerde naar haar te glim­lachen terwijl ik mijn lin­kervoet van de stoeprand naar de straat bewoog, maar ik had daardoor die grote plas niet in de mot. Mijn glimlach werd met een luide plens op een koude douche getrak­teerd, en die van haar werd alleen maar breder toen ze mijn water­ballet in het oog kreeg.

Zo werd het toch nog een mooie dag.