Opruimen

Ik ruim vaak op. Of beter: ik ben vaak bezig met opruimen. Ik ben zo goed als altijd wel iets aan het opruimen. Niet dat ik zo’n kuisziek type ben dat elke dag de rol­luiken al naar beneden doet als het nog licht is om ze op te blinken, verre van. Het is eerder zo: Er is in mijn leven altijd wel ergens een opruim aan de gang. Of zoiets. Een altijd­du­rende arbeid met het hoogste maar evenzeer vol­strekt onbe­reikbare als einddoel: vol­maakte netheid. Een voort­durend streven naar orde en structuur, waarbij dat streven de fun­da­mentele kracht wordt, eerder dan het ver­we­zen­lijken van har­monie en dus het opheffen van alle streven.

Ik begon dit stukje te schrijven, met in mijn ach­ter­hoofd iets over eilandjes van rommel die lang­zaamaan opgaan in een zee van nog meer rommel, die dan traag maar gestaag mozes-gewijs opge­deeld wordt in opnieuw eilandjes, die dan steeds kleiner worden om ten slotte te ein­digen in een com­pleet droog­gelegd suez-kanaal. En dan komen er weer eilandjes, niks aan te doen, vicieuze cirkel blablabla.

Maar in plaats daarvan ver­zandde mijn eerste alinea in het soort aca­de­misch taal­ge­bruik waar ik tijdens een van mijn zovele stu­deer­po­gingen zo harts­grondig van kon walgen – Ver­we­zen­lijken! Altijd­du­rende arbeid! Fun­da­mentele kracht! Drie maal streven in één enkele zin! – Ik wilde gewoon even mijn hart luchten over de moei­lijk­heids­graad van opruim-arbeid, in de hoop dat de benauwdheid kleiner zou worden, maar in plaats daarvan zuig ik mezelf naar beneden in het drijfzand van onze moe­dertaal. De mulle maar warme algemeen beschaafde klei­grond van onze woor­den­schat. Dat niets­zeggend instrument dat zo vaak mis­bruikt en zo zelden gezoend wordt. Het mod­derbad van tet­tergat en kweb­belkont. Het wordt tijd dat iemand daar eens grote kuis houdt.