Marion

Marion stond voor de spiegel. Er zat een vreemde asym­metrie in haar lijf. Het begon in haar tenen en ein­digde in haar hoofd. De dikke teen van haar lin­kervoet was groter dan de rechter. Haar lin­kerknie stond een mil­li­meter lager dan haar rech­terknie, wat haar hevige pijnen bezorgde als ze lang wan­delde. Haar bekken was – haast onzichtbaar – een heel klein beetje naar links gekanteld en de glooiing van haar taille was daardoor aan de rech­terkant iets korter. Wat ze erg jammer vond, was dat haar lin­ker­borst lager hing dan haar rech­ter­borst. Niet dat ze niet even groot waren, nee, de linker hing effectief lager. Het was eigenlijk een beetje flauw van haar om er onge­lukkig over te zijn omdat het alleen maar van heel dichtbij te zien was, en al helemaal niet als ze gekleed was. Er was nog nooit een bui­ten­staander over gevallen. Ooit had ze een minnaar gehad die er onder de douche een opmerking over maakte, en dat is haar altijd bij­ge­bleven. Ze duwde haar lin­ker­borst iets hoger met haar rech­terhand. De pink van haar rech­terhand was korter dan haar lin­kerpink. In haar gelaat was alles sym­me­trisch, behalve haar wenk­brauwen. De linker stond iets meer gebogen dan de rechter, alsof Marion in voort­du­rende over­peinzing gehuld was. Als ze ging win­kelen, dan droeg ze alle zware dingen in haar rech­terhand, om het lin­ker­over­wicht in haar lijf te mini­ma­li­seren. Ze was links­handig. Ze sliep op haar lin­kerzij. Als ze zoende, draaide ze haar hoofd naar links. Ze had een sta­peltje boeken aan de lin­kerkant van haar bed liggen. Ze had een lach­kuiltje in haar wang, aan de lin­kerkant. Ze had kleine oren en korte blonde haren. Haar ogen waren groen en priemend, alletwee. Als ze blij was, zuchtte ze lang en luid. Ze hield van Edith Piaf en ver­geet­me­nietjes. Ze hield van mij. Links iets meer dan rechts.