Lente
Vorig weekend grote lentepoets gehouden.
Ik wou daarmee de lente een duwtje in de rug geven, omdat ik vond dat ze lang genoeg op zich had laten wachten. De week na mijn nobele inspanning was echter doordrongen van kille temperaturen en een hoge luchtvochtigheid.
Ik had haar waarschijnlijk doen schrikken met mijn daad van seizoensarbeid, waardoor ze toch nog even achter een winterse grenspost bleef wachten. Als je na een week of twee tegen je kersvers lief zegt dat je een kind wil maken, dan gaat hij/zij zich met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook verbergen achter de dichtstbijzijnde kilometerpaal. Zulke dingen vragen om extreme reacties.
Dit weekend heb ik het subtieler aangepakt. Ik heb een reep côte d’or met nootjes gekocht en haar gezegd dat ik graag in haar armen lig. Ik deed dat – voor het eerst sinds midden oktober vorig jaar – zonder handschoenen.
En zie daar: de zon staat al de hele ochtend voor de spiegel…