Koters

Sinds enige tijd zit ik met een niet meer te ont­kennen kin­derwens. Ik wil vader worden. Ik wil daarvoor zelfs zover gaan me een draag­moeder te zoeken en alleen­staande vader van drie kin­deren te worden. Ik teken er onmid­dellijk voor. Hier en nu. Kom op met die koters.

Ik ervaar dat dat soort gedachten samengaat met een toe­nemend melig­heids­gevoel in mijn leven. Melan­cholie is altijd al een fun­da­menteel onderdeel geweest van mijn doen en laten, maar de laatste tijd wordt dat melan­cho­lische mij­meren heftig melig inge­kleurd. Waar dat vandaan komt of hoe ik dat precies moet uit­leggen, weet ik niet, maar de con­crete gevolgen zijn dui­delijk zichtbaar. Als ik over de markt wandel, kan ik als bezeten stil­staan – let­terlijk halt­houden en stil­staan – bij het zien van een kin­der­wagen. Als ik een kind hoor wenen omdat zijn lekstok gevallen is, krijg ik kip­pevel en begin ik spontaan te glim­lachen. Maakt niet uit hoe uit­bundig of enhou­siast mijn gemoeds­toe­stand is op een wel­be­paald moment van de dag, de aanblik van een pas­ge­borene doet al het bloed in mijn lijf stollen en mijn traan­klieren worden aan­ge­dreven als ware mijn hoofd een citruspers. Meligheid. Ik kan er niet zonder. Ik heb ook – meer dan ooit tevoren – oor voor meligheid op radio en tele­visie. De Rode Loper heeft me nog nooit zo geboeid, en zelfs de drollen van Garry Hagger lijken tek­stueel een grond van waarheid te bevatten. Zij het dan wel­iswaar een waarheid die ik nog altijd liever met de kwe­lende uit­voerder ervan op een mid­del­eeuws kanon kan steken, maar toch ook een waarheid die als een indringer het dage­lijkse leven bin­nen­sluipt, en alle raam­ko­zijnen en deur­klinken met een dikke laag stroop insmeert. Ik kan er niet meer omheen, ik ben melig. Ik verzand in een soort zeem­zoete jaloezie jegens jonge moeders, aan­ge­dreven door de opge­fokte motoren van het betere levenslied. Mis­schien is het weer gewoon de lente die me dit jaar meer dan andere jaren de hor­monale hor­lepiep doet dansen, maar even goed wordt het gewoon wer­kelijk tijd voor een nage­slacht. Hoe het ook zij, kandidaat-draagmoeders mogen zich altijd melden op onder­staand email-adres. Dan dansen we eerste samen die hor­lepiep, en dan zien we wel verder.

Update (augustus 2018):  Op dit moment is boven­staande tekst zowat veertien jaar oud. Mijn leven heeft onder­tussen diverse bochten en zij­wegen genomen, en het waar­heids­ge­halte van wat ik hier schreef is in de loop der jaren bij­zonder relatief geworden. Nor­ma­liter voel ik zelden de neiging om me voor poëzie uit het ver­leden te ver­ant­woorden, maar bij dit spe­ci­fieke stukje heb ik een bij­zondere reden. Ik zie namelijk in de reacties nog steeds louche vragen dan wel aan­kon­di­gingen ver­schijnen in verband met adoptie en/of draag­moe­der­schap. Ik wens aan dit sche­mer­gebied niet mee te werken. Als je een kind wil adop­teren of ter adoptie wil aan­bieden, of als je een draag­moeder zoekt (of bent), ga dan op zoek naar offi­ciële instanties. Daar zal het ook lang niet altijd mak­kelijk gaan, maar alles is beter dan bij een wil­le­keurige tekst op het internet een alinea met vage info en je email-adres achter te laten.