Eendags-beschermengel

Ik droomde afge­lopen nacht over een zoen. Ik werd indringend gekust door het meisje van (één van) mijn dromen. Het was het soort nazin­de­rende droom waarbij je ’s morgens proeft wat je gedroomd hebt. Tin­teling in je lippen en weemoed op je tong. Het soort droom waarna je teleur­ge­steld bent dat je ont­waken moet. Een droom die de rest van de dag op je schouder blijft zitten en af en toe in je oor blaast. Of aan je oorlel knabbelt. Een los­lippige eendagsbeschermengel.

Ik droomde die­zelfde nacht ook over een ont­ploffing. Ik liep door een veld – ergens weids en uit­ge­strekt, weet niet waar – en ik stapte op een landmijn. Mijn rech­terbeen kwam onder de scherven te zitten en het voelde alsof ik door hon­derden reu­ze­mieren gebeten werd. Wat ik me her­inner is het bebloede uit­zicht van mijn ont­blote knie, een knie als gatenkaas, een wijnrode jonge Gouda. Dat beeld flitste regel­matig door mijn hoofd, daags na de nacht.

En telkens als dat gebeurde, telkens als die knie vol gaten over mijn net­vlies rolde, sloot die andere droom – gemoe­delijk post­vattend op mijn schouder – geschrokken de ogen. Om daarna, als de gatenknie weer weg was, als gek in mijn oor te blazen. Niet over­dreven of panie­kerig, maar lang­durig en door­dringend. Als een zoen op een blauwe plek. Maar dat was het niet. Zo voelde het een beetje, maar dat was het niet. Ik heb helemaal geen blauwe plek. Rooie oortjes misschien.